Çocukken hiç oyuncaðým yoktu ama
Sihirli bir deðneðim vardý
Eþelerdim topraðý onunla her fýrsatta
Evler çizerdim, çocuðu, annesi ve babasý olan evler
Koþarak gidilirdi çizdiðim evlere
Oysa ben eve hiç gitmek istemezdim

Çocuk olmak büyülü bir þeydi
Ýstediðim her þeye sahip olurdum anýnda
Çizerdim silerdim, yapar bozardým
Topraktan gelip, topraða gideceðimizi bilmeden
Ben her gün ona koþardým

Olmayan misafirlerime topraktan fincanlarýmla kahveler yapardým
Yemekler hazýrlar, otlardan salata koyardým önlerine
Yatýya kalmaya ikna ederdim her geleni
Uyuyunca misafirler, birinin koynuna girip yatardým
Çünkü ben yalnýzlýktan ve karanlýktan çok korkardým

Çocuk olmak güzeldi
Bir soðan almam için gönderirdi annem komþuya
Öðretmenim çýkarma iþleminde bir onluk için
Hiç eli boþ dönmezdim
O yüzden toprak evlerime hep komþularýmýzý davet ederdim

Annem sevgi dilinden ninniler söylemezdi
Babamýn þefkatten yoksun eli gezmezdi baþýmýzda
Elsiz babalar yapar
Dilsiz anneler çizerdim çamurdan çocuklarýma
Çocuktum, gene de inandýrýrdým kendimi
mutlu bir aile olduðumuza



Bir gün toprak gerçeði fýsýldadý kulaðýma
O gün öksüz kaldým