Kucukken sanirdik ki cag atladikca ve biraz da zaman gectikce, kendimiz dahil tum insanlik daha gelismis olacak ve eskisinden daha iyi yerlerde olacakti. Nitekim; ben de dahil cogumuz bu dusuncesinde yanildi. Kabul edelim ki buyuduk, yozlastik ve de aptallastirildik.

Bundan 20 sene oncesine bakalim… 1999 yilindaki koalisyon zamanlarina… Simdiki gencler bilmez belki ama o donemlerdeki DSP ve Ecevit onderligindeki Turkiye’yi soyle bir hatirlayalim. Marmara Depremi ile – ki Agustos ayina girmedigimizi dusunursek – karsilasmamis, duble yollara sahip olmamis, Ak Parti diye bilinen bir siyasi partiyi duymamisiz. Gunumuzde; herseyimiz olan internet ile ara sicak hesabi temas kurmus, bazen e-kolay, bazen de ixir demis ama tam anlamiyla kendisine ana sicak diyememisiz. O zamanlara tekrar biraz soyle bir gidelim.

Ne var? Kot var. Jeans’ler meshur olmus, taslanmis ve yirtik yirtik modelleriyle vitrinlerdeki yerlerini almis, ebeveynler arasinda tovbe tovbe dedirtmis fakat sonralari inceden “giysin cocuk ne var?” diye hak verdirtmisti. Bol bol ask var 99’lar da. Kartal var. Sahin var. Toros var. Raki, sarap ve uzerine birayi da cekip, arabayi sevdigin kizin evinin onune park edip, son ses muzik acma var. Muzik derken Ahmet Kaya, Mahsun ve Emrah var… Biraz daha kucukler arasinda Tarkan ve Mustafa Sandal arasinda taraf meselesi var.

O zamanlarda bisiklet var mesela. Bisikleti olan cocuk cool sayilirdi. Bilye ve de kart savaslari olurdu… Buyuklerle ilk Efes Pilsen’in tadina erisme var… Gozlemleme, hikaye, anilar ve de felsefe var. Gece onbirde evlere dagilma ve annelerin “Eh nerede kaldin be oglum?” diyerek kapi acmasi var. Ranzada yatma var mesela… Kardesi, kuzeni ya da yegeni olanlar bilir. Inceden once ust kat icin kavga edilir, daha sonra o gece yasadiklari ve mahalledeki kizlarla soylesileri tartisilir, finale baglanir ve uyunurdu.

Yeter mi? Yetmez. Simdiki gibi korkak televizyoncular yoktu o zamanlar. Reha Muhtar cikar, saga sola firca atar; Defne Samyeli, ince ayarlarla gondermeler yapar ve Ugur Dundar, adami bir tarafindan tavana asardi… Bunlari izler ve dahasini beklerdik. Kirli zekasi ve ailemizin kotu cocugu tavirlariyla Okan Bayulgen’i elestirir ama cok severdik. Okan’dan bir gece once Beyaz’i sever ama cok da Okan kadar keyif almazdik. Sahane Pazar vardi. Tum aile izler, nese bulur ve biz cocuklar tamamini izleyemeden yataklara cekilirdik. Power Rangers vardi. Hangimiz takim lideri kirmizi ranger ve beni benimle birak diyen yesil ranger arasinda taraf secmedi ki?

Yazinin en bastaki amaci cok farkliydi fakat parmaklarim basligi gorup gecmisi yazmak istedikce beyin kendini iyice birakti. Demek ki ozluyor o zamanlari. Baksana gunumuze. Bir bak ya… Herkes herkesle beraber olabiliyor, birakiyor, geri donuyor, oluyor, olmuyor fakat her sekilde dogal sayiliyor. Herkes gecmisi ve de iktidari elestirmedigi surece istedigini soyleyebiliyor; bu ozgurluk zannediliyor. Biri de diyemiyor ki ulan dolar olmus 5,30; euro olmus 6.00, ulkedeki ihtiyar kilikli calisanlar 65 yasindan once emekli olamiyor, 4 milyona yakin issiz var, ulke diplomasiza, boyun egenlere ve korkaklara emanet, sistem cumhuriyet degil… Biz nereye gidiyoruz ve daha sonra neler olacak?

Cunku bizim dertlerimiz artik bunlar degil. Biz kredi kartlari ve kredileriyle taksitlendirilerek borclandirilmis, istedigi seylere bu sayede sahip olabilmis aptal insanlariz. Kendi kabuguna cekilip saga sola kendini guclu gosterdigini sanmakta da inat ediyoruz. Biz ki kendi dunyasina cekildikce; sokaklarin, hayatin ve de gelecegin gasp edildigini goremeyen aptal insanlariz. Bu yuzden susarak boyun egiyor, izliyor ve de sineye cekiyoruz… Ne yazik ki birbirmize karsi olan nefretimizi, kinimizi ve de kaprislerimizi bir kenara koyup birlikte esas hayatimizi yok edenlere karsi savasamiyoruz… Bu yuzden hepimiz aptal insan topluluguyuz. Ayrintilari marifet saniyor fakat buyuk resmi gormekten kaciniyoruz.