Anlaþýlamamanýn ne olduðunu þimdi çok daha iyi anlýyorum. Bana gösterdiðin tepkiyi anlýyorum... Beni anlamamanýn bu kadar zor olacaðýný hayal bile edemezdim. O gece volkan gibiydim; biraz kýpýrdatsan yerimden fýþkýracak, savurduðum lavlarýmla gözlerini, ellerini yüreðini delecektim... Nasýl da zor tuttum içimdeki basýncý bir bilsen... Bir bilsen caným nasýl yandý... Sana sýçratamadýðým lavlarým beni nasýl alev alev yaktý... Nasýl da can çekiþti sevgim bedenimde... Çekip gitmem, gözlerine bakmamam, tek bir laf dahi etmemem ve hatta seni suçlamam hep bundandý...Ama anlamadýn... Ne sebebini ne de sonucunu...

Yapamýyorum iþte... Lanet olsun... Bunun aðýrlýðýný yirmi senelik ömrüme sýðdýramýyorum bir türlü... Seni yaþayamadan kahrolasý paylaþýmlarý yaþamaktan yoruldum artýk... Yanýnda olduðum her an seni paylaþmaktan usandým artýk... Duygularýmda olmasa da, yaþadýklarýmda hesap yapmaktan yoruldum... Beni bir parça olsun anlasan... Gecelerim lanet uykulu! Gündüzlerim lanet paylaþýmlý!

Nasýlda yorulmuþum... Nasýlda tükenmiþim... Ýçim bu kadar senle doluyken seni bu kadar uzak yaþamanýn ne olduðunu nasýl anlatacaðým ki... Tek bir kelime bile edemiyorum artýk... Kelimelerin hepsini sildim benliðimden... Þimdi yalnýzca dokunuþlarýný ve bakýþlarýný istiyorum...

“Ergeç beni affedeceksin. Bir þey beklemeden, bir þey istemeden affedeceksin. Sevgin seni oraya götürecek...

Düþe kalka ilerleyeceðin yollarda, taþlar kanatacak ayaklarýný. Issýz karanlýk ormanlardan geçeceksin yapayalnýz. Sonra bir bataklýk baþlayacak gözün alabildiðine. Omuzlarýna kadar yapýþkan çamurlara yapýþacaksýn. Durmadan yaðmur yaðacak üstüne, iliklerine kadar ýslanacaksýn, üþüyeceksin. Ahtapot elleri gibi uzun pis sarmaþýklar dolanacak ayak bileklerine. Dört yanýnda kara bataklýk kuþlarý dönecek çýðlýk çýðlýk...

Geçmiþ zamaný düþüneceksin. O bir daha yaþanýlmaz günleri geceleri düþüneceksin.

Bataklýðýn son bulduðu yerde zift gibi koyu bir gece baþlayacak geçmiþ gecelere benzemeyen. Yürüyeceksin, aðýr aðýr ilerleyeceksin zamanýn ve gecenin ortasýnda. Keskin bir rüzgar çýkacak, merhametsiz kýrbaçlar gibi parçalayacak yüzünü.

Sonra bir dað yamacýna varacaksýn, bitkin ve periþan... Uzaklarda cýlýz bir ýþýk göreceksin. Sen yaklaþtýkça büyüyecek, sýcak kollarýyla seni saracak. Fakat, sen o ýþýðýn olduðu yere hiçbir zaman varamayacaksýn ve bu gerçeði anladýðýn anda yýkýlacaksýn, korku ve ümitsizlik saracak yüreðini, aðlayacaksýn.

Ýþte o zaman beni düþüneceksin, çektiklerimi düþüneceksin. Bulutlar daðýlacak. Seni nasýl sevdiðimi, nasýl yüceleþtirdiðimi, nasýl o eriþilmez ýþýk haline getirdiðimi birer birer anlayacaksýn.

Onun için beni affet demeyeceðim sana. Er geç anlayacak ve affedeceksin. Bunu biliyorum.”
Ü. Y. Oðuzcan

Bu kadar kýrmam, bu kadar kýrýlmam hep bundan sevgilim... Sevgilim bile diyemediðim... Seni aldým ve öyle bir yere oturttum ki artýk ben bile sana dokunamýyorum. Seni öylesine sevdim ki, senin dýþýndaki her þeyi reddeder oldum. Keþkeler yakýp kavurdu içimi her sensiz gecemde... Yaþattýðým her þey, yolun sonuna gelip yataðýma girdiðimde, bir damla olarak düþtü kurak gönlüme. Acýdým, kanadým, özlemlerimde boðuldum ama asla seni sevmekten vazgeçmedim... Vazgeçemedim... Demiþtim sana, ben bu masalýn perilerini de öcülerini de istiyorum diye. Seni sen olarak sevdim diye... Biliyorum hakkým yok üzerinde; ama engel olamýyorum içimdeki aþk dolu hýrsa. Bunun için acýtýyorum her günü... Senin bir suçun yok bunu da biliyorum. Seni bunca seven ben suçluyum. Ama durduramýyorum içimdeki tek bir duyguyu bile... Her gün, ayým olan sen, med-cezirleriyle yerle bir ediyor ve sonrada dinginliðin koynuna býrakýyor beni.

Þimdi duruldum. Ve hatta deliler gibi özledim seni. Bir dokunuþun için hangi denizleri kurutmam ki... Hangi bulutlarý delmem ki...

Bana hak vermeni asla bekleyemem senden ama en azýndan artýk anlamaný istiyorum. Býrak, sana sevgiyle dokunduðum gibi, acýlarým yaksýn kavursun beni. Ama gelme asla üstüme; acýmý veremem sana, dokunup yakamam tenini. Diyorum ya, senin suçun yok diye; tüm suç benim. Seni bunca sevmemeliydim... Þu haritasý çizilmiþ dünyada kimse bu kadar sevmeyi ve sevilmeyi hak etmiyor, kimse buna izin vermiyor, inan...

Üzgünüm bitanem...