Özlemini yadsýmaktan yoruldu yüreðim. Aðlamayý hep baþka güne ertelemek. Deveyi pire yapýp yasamak.. Polyannacýlýk oynamak yani!

Uzaklýðýn en büyük dert içime. Ýkimizin de bildiði ama dile getirildiðinde birbirimizi acýtacak olduðundan þüphemiz olmayan, sözcüklerin arasýnda gizli gizli aðlayan bir duyguydu uzaklýk.

Her mektubunda; bin bir umut, bin bir coþku! Hayatýn nasýl da güzel olduðunu anlatýyor bana, yalan söylemekte gözlerin kadar beceriksiz olan yazýn... Yazýn; daðýnýk, söz dinlemez. Satýr aralarýna yükselmiþ çoðu harflerin.a’larý ve o’larý bir tek ben ayýrabilirim, çizgilerini unutmuþsun yine.. Oysa ben çok iyi bilirim ki aklýn baþýnda deðilken böyledir yazýn senin.
Mektubu ýþýða tuttuðumda, benek benek izleri göz yaþýnýn.“Burnumun direði sýzlaya sýzlaya yazdým“ diyemesen de sen, gözlerinde biriken yaþlarýn, burnunun kenarýndan süzülüp kaðýda damladýðýný bilirim ben. Benimkiler de öyle damlar mektuplarýma çünkü. Aðlayarak yazarýz .. yine aðlayarak okuruz birbirimizin mektuplarýný ve yine ayný yalan dökülür dudaklarýmýzdan: „Mektubunu sevinçle okudum!“

Telefonlar daha da kötü. Sesimin tonundaki en ufak bir üzüntüyü duyumsarsýn sen, en neþeli merhabalarla da açsam telefonu. Ben de senin sesinin titremelerini hiç ama hiç kaçýrmam. Evet, bir kaç kez yutmuþtum gerçi grip olduðun numarasýný ama ben de aynýsýný yaptýðýmda sana, bana inanmayýþýn seni ele vermiþti, hatýrlasana.

Hep „çok iyiyim“lerdi, „Nasýlsýn“ýn karþýlýðý ama aradaki sessizliklerde „ özledim“ler gizliydi. Sen de biliyordun ben de..bilmezlikten gelip özlemi büyütmek istemiyorduk.. yok sayýp yok etmek istiyorduk belki de. Senin için yazdýðým þiiri bile verememiþtim sana.. yokluðumda okuyup da aðlama, diye.

Durup durup ellerin vuruyor bugün aklýma. Bembeyaz, bakýmlý ellerin.. tombul beyaz bileklerin.. ve o kokun.. göðsüne yattýðýmda, bana tüm dünyayý unutturan kokun.. Sen benim kokumu unuttun mu?

Hastayým bugün ve en çok yine seni istiyorum bugün. Küçük bir kýz çocuðu gibi, ellerinden içmek istiyorum bol limonlu çorbaný. Kimselere nazlanamýyorum oysa artýk. Hep dimdik ayakta olmalýyým.. hep güçlü.. hep sevecen.. hep olgun. Küçük bir kýz çocuðu görüyorum oysa aynada çoðu zaman. Sarý saçlarý baþýnýn tepesinde at kuyruðu.. makyajsýzken, hep o küçük kýz oluyorum ben.. senin küçük kýzýn. Saclarýmda dolaþan elleri arýyor bakýþlarým.. bakýþlarým kendine yabancý. Senin yokluðunda hasta bile olamýyorum ben, bazý kavramlar sanki bana yabancý. Limonlu çorba yapmak istemiyorum kendime. Bence her hastaya, bir çorba yapan olmalý! Halsizim, yorgunum ama ayakta geçirir oldum son birkaç yýldýr griplerimi.

Ama bugün.. bugün hastayým ve sana ihtiyacým var bugün! Yadsýmýyorum iþte özlemini! Aðlamayý yutkunmak yok.. yok iþte ertelemek göz yaþýný! Baðýra baðýra aðlýyorum elimde telefon, bir ucunda sen:

“Söyle anne söyle, sen benim kokumu unuttun mu?“

„Unutmadým“ diyemiyor hýçkýrýklara boðulmuþ sesin. Hiçbir þey diyemiyor, yalnýz aðlýyor sesin. Yüreðim dayanmýyor yine üzülmelerine, gülmeye çalýþarak aðlayan sesimle: “Hastayým”, diyorum. ”Ondan böyleyim. Grip oldum.. þu senin çorbayý yap da bir koþu getirsene!”
Gülmeye çalýþýyorsun sen de sesinle: ”Hemen!” diyorsun.” Babaný göndereyim limon alsýn. Sen kapat telefonu yat þimdi.. ben yapar getiririm hemen.”

Telefonu kapatýrken aðlamakla gülmek arasý tekrarlýyorum içimden: „Hemen!“

Ýki bin beþ yüz kilometre uzaklýðýn „hemen“i nasýl olur, bilen var mý?


Nilay Aksu