Bazen susarým...


Ölümlüler kadar ölüme; ölüler kadar da yaþamaya...

Denizler mavisini yitirirken med-cezirlerle; mavi lekeli sardunyalar , buruk tebessümler býrakýrlar yorgun dalgalarýn yosunlu yüreklerine. Yorulmak , susmak kadar acýdýr ve incinir kabuklarý sardunyalarýn, yürekleriyle beraber.

Bu þarkýyý ilk duyuþum! Ýlk özleyiþim...

Nergislerin, bahar yaðmurlarýyla ýslanýrken yanaklarý; vuslata gebedir bakýþlar ve açýlmayý bekleyen tomurcuklar. Geceleri yýldýzlar düþer siyah perçeminden, arayýþlar ve bekleyiþler içerisinde; kimi umuttur içlerinde gizledikleri inci gibi, kimi de yorgun bir gezginin sessizliðine kayar durur. Çið damlalarý, sus gibidir, geniþ zamanlara doðru yelken açar. Buruk bir bakýþýn morarmýþ coðrafyasýnda geçen zaman, eski bir þarkýnýn hatýrasýný dillere nakarat yapadursun; susuþum kara toprak kadar vefalýdýr. Düþer sözcükler dillerden birer birer, yorulur gizli özneli yaþamlar. Týkanýr yokuþlar, aðýr gelmeye baþlar ve bir baþkaldýrýnýn çýðlýklarý yükselir daracýk merdivenlerle süslenmiþ susuþlarda.

Yoruldum artýk...

Susuþum toprak, susuþum hüzündür. Bu gök, bu deniz, bu þarký yabancý deðil kahveye çalan gözbebeklerime. Nergisler yine Ankara küskünü, martýlarýn naralarý hala aþýðý olduðum Ýstanbul’la iç içe. Bilirim, susmak yakýþmaz dalgalara; ölüm yinelerken ahþap konaklarýn yas törenlerini...

Susmak bir avuç toprak belki de küldür yaþam adlý “ben”den geriye kalan. Üþürsün sustukça, çaresizliðine aðlarsýn ve ürperir tenin soðuk rüzgarlarla. Hep eksiltili cümleler kalýr; susar, susar, susarsýn...Boðazýnda düðümlenen sözcüklerin feryadýný duyarsýn, kim bilir belki bir zar daha atmak istersin. Zamanla alýþýrsýn susmaya , bir türlü anlam veremediðin yorulmaya ve ne zaman denizlere karýþýp sardunyalarýn aþýnmýþ yüreklerine dalmayý düþlersen; bil ki, en güzel susuþtur koskoca bir ummanda kayboluþ.01.40 Gümüþhane