Bu akþam okuduðum birkaç yazý, bana geçmiþteki özlediklerimi hatýrlattý. Benim için deðeri tartýþýlmaz sevdiðimin dediðine göre "özlem, kaybedilene duyulandýr".

Ben karýþtýrýyorum bir takým kavramlarý. Burnum sýzlarken, gözlerim yaþarýrken aklýmdan hiç çýkmayana "çok özledim seni" diyorum. Hatta "çok çok çok özledim" diyorum. Bilmem, bu hasretlikmiþ. Öyle diyor sevdiðim.

Geçmiþteki özlediklerimi hatýrlatan yazýyý okuduktan sonra, çok sevdiðim çocukluðum geldi aklýma. Ara ara zaten çok düþünürüm, mutlu çocukluðumu. Ne güzel günlerdi o günler. Ýþte özlem bu, sözünü duyar gibiyim. Yaptýðým yaramazlýklar tek tek resmi geçit yapýyorlar. Ýyi ki de yapmýþým o annemin çok kýzdýðý yaramazlýklarý:))

Sonra bir baþka yazýyý okurken lise çaðýmda tanýþtýðým antikacý geldi aklýma. Tam Yalý Camisinin karþýsýnda, küçücük bir dükkaný vardý. En sevdiðim ve hep yanýmda varlýðýný hissettiðim arkadaþýmla müdavimiydik biz bu antikacýnýn. Benim gözüm en az 70 yýllýk olan lambadaydý. Nasýl olup ta kýrýlmadýðýna þaþardým. Sonra bir þekerlik bulmuþtum, içinde pirinç bir kaþýðý olan. Sonra bir tütün tablasý. Sonra eþi kýrýlmýþ bir þamdan.

Hafif göbekli, kumral, yer yer saçlarý beyazlamýþ, top sakallý, babacan ve yüzü daima gülümser antikacý amca her sorduðuma sabýrla cevap verirdi. Býkmazdý benden. Sanki bana ille bir þey satmak ister gibi hareket ederdi. Al sen bir þeyler yaparým, derdi.
Çok para biriktirirdim o zamanlar. Son kuruþuma kadarda kitaplara yatýrýrdým. Bir türlü kýsmet olmadý bu antikacýdan bir þey alabilmek. Hiçbir zaman param yetmedi hoþlandýðým eþyayý almak için. Hiçbir zaman tercih hakkýmý kullanýp, almayý düþündüðüm kitabý almayý ertelemedim. Ve hiç bir zaman bir antika satýn alamadým. Ama saðolsun beni yakýnen takip eden arkadaþlarým sevdiðim þeyleri tek tek hediye ettiler bana. Böylesi daha deðerliydi belki de. Diðerini hiç yapmadýðým için bilemiyorum.

Neden özlediklerim arasýnda ilk hatýrladýklarýmdan bu antikacý, bilemiyorum. Okuduðum yazý çaðrýþtýrdý sanýrým.

Þimdiler de eskiden sevdiðim yerlere gitmekten korkuyorum. Yeni baþladý bu korku. Yakýn zaman da 18 yýldýr gitmediðim köyüme gittim ben. Hatýrladýðým gibi kalmamýþ tabii ki çoðu þey. Öncelikle dedemsiz köy köy deðildi. Ýlk iki günüm bol gözyaþlý, bol hüzünlü geçti. Ama sonra harika 10 gün geçirdim. Her baktýðým yerde mutlu çocukluðumun kýrýntýlarýný yaþadým tekrar. Köyüm de adým atmadýðým yer kalmadý nerdeyse. Bana ömür gibi gelen hatýralarýmýn aslýnda kýsa zaman aralýklarýnda yaþandýðýný gördüm büyük bir þaþkýnlýkla. Öyle büyük bir korku yaþadým ki hatýralarým bana ihanet edecek diye. Neyse ki zamana yenilse de silinmemiþlerdi hatýralarým. Hâlâ beni tanýyanlar vardý üstelik:))

Özlenilenler ne kadar çok olursa insan o kadar þanslý mýdýr acaba?"Ne mutlu bana, özlediðim çok þey var!" diyerek hüzünlenmek yerine daha mý çok gülümsemeli acaba yaþama? Bilemiyorum tabii ki bunu da. Ama ben öyle yapýyorum. Hatýralarýmý özlüyorum ama mutlu da oluyorum.

Özlem dolu bir gece yaþýyorum ben bu gece. Buruk gülümsesem de sahip olduklarýmla mutluyum. Yaþamdan çok fazla beklentim olsa da özlediklerimle mutluyum.

Sevgim denizim, özlediklerimin arasýna girme sen olur mu?
10-12-2004