Caným annem...Ortaçaðýn tam göbeðindeki bir kadýnýn puslu bir geceden, lüle lüle perukalarý, ihtiþamlý kýyafetleriyle , ne olduðu hakkýnda hiçbir fikri olmadýðý uzay gemisinin içine düþüvermesi gibi yaþýyorum senden sonraki hayatýmý...Yanlýþ yerdeyim, yanlýþ zamandayým... Yabancýyým bu karmaþaya.Tanýdýk, alýþýldýk bir çift gözle buluþmak istiyor gözlerim...Hani yeþilin en güzelini çalan doðadan...Hani gülünce yaprak yaprak, aðlayýnca yaðmur olan... Hani güzel yüzünü taçlandýran...Tüm bakýþlar yabancý, tüm bakýþlar soðuk...Sýcaklýðýna muhtacým annem...Buzdan duvarlar var aramda güzel olan her þeyin kattýðý anlamlarla...

Yaþam saatim tam iki yýl önce tuhaf bir þekilde durdu...Hareket eden akrep, peþindeki yelkovan týkýr týkýr iþliyor iþlemesine ama, ben takýlý kaldým Nisanýn Yirmibeþinde...Bir hastane odasýnda yitirdim zaman adýna bildiðim ne varsa. Kaçýnýlmaz olduðunu bildiðim ama hep yadsýdýðým bir yolculuða uðurladým seni...Hem en kýsa hem en uzun vedamýn adresi oldu acýlara alýþkýn bir hastane odasý. Kimbilir kaç kez son perde indi sahneye o dört duvarda. Kimbilir kaç film þeridi son kez serildi gözlerin önüne son gösterinin hüzünlü edasýyla.Oysa sana anlatacak ne çok þeyim vardý... Küçücük bir kýz çocuðuyum ben kaç yaþýna gelirsem geleyim. Kýzlar sadece annelerinin gözünde büyümez... Bir saniyede yaþlý bir kadýn oldum ben. Yýllardýr dillendirmekte güçlük çekiyordun belki içindekileri, ama dinliyordun annem dinliyordun beni. Onunla yetinmeyi öðrenmiþken ben, saðýr-dilsiz býrakýp gittin beni...

Binbir baþlý ölüm canavarý dört bir koldan kuþattý beni. Kulaðýma çalýnan her ölümde yeni baþtan geri dönüyorum o lanetli bahar gününe...Sen çiçeklere yakýþýrdýn güzel annem, bahçendeki çiçekler kadar yakýþýrdýn doðaya... Toprak çiçeðin yuvasýdýr bilirim ama, seni üþütür diye korktum yaðmurlu ilkyazda...Ateþ gerçekten düþtüðü yeri yakarmýþ annem. Kavruldum, daðlandým, eridim yokluðunun yangýnýnda...

Acýlar da eskir diyordu insanlar bana...Küllenir yangýn yerleri zamanla.Kendini yenileyen, yenilendikçe büyüyen bir acý yuvalandý baðrýmda. Kimi zaman kabuslarýn kara boþluðunda kimi zamansa mutluluklarýn en zirvesinde hiç umulmadýk bir anda “ben burdayým” diyor annesizliðim bana...Ölümün kýyýsýnda oturuyorum bazen. Ayaklarýmý sallandýrýyorum yokluða. Gerçeði boðmak istiyorum kül rengi sularda, hayallerim doðsun istiyorum yeniden dünyama. Hani senin gül yanaklarýndan öptüðüm, gýdýklarken senden fazla güldüðüm bedenini yeniden katsýn dünyama. Gerçek gülüþler bir daha uðramadý bana. Her kahkahamýn bir köþesinde gözyaþým vardý. Benden baþka hiç ama hiç kimse bunu anlamadý....

Ürkütücü gelirdi bir zamanlar sonsuz uykularýn yataklarý bana. Biliyor musun bir yandan ayaklarým geri geri gelirken yanýna, bir yaným kývrýlýp yatývermek istiyor mermer taþlara. Anýlarýmý da örttüm mü yorgan niyetine üzerime, kimse dokunmasýn istiyorum seninle dolu sensizliðime...Cevap veremesen de sana dökülüyor tüm acýlarým hala...Teninin sýcaklýðý yok buz beyazý taþlarda. Ama olsun anneciðimin yataðý ya...Mezar taþlarý bile yumuþacýk geliyor anne sýcaklýðýyla...

Ah annem ah...Hýdrellez yaklaþýyor bak! Hani taþtan evden yapardýk seninle zambak kokulu gecelerde. Çakýl taþlarýna yazardýk düþlerimizi...Oysa tüm hayallerim eksik þimdi...Katýksýz, karþýlýksýz, çýkarsýz seven en kutsal sevgili -ki adý anne yüreði- götürdü yanýnda küçücük bir kýz çocuða ait günahsýz meleði...Sen masumiyetim, sen yargýlamadan dinleyenim, sen yüreði anne sevgisiyle dolu gerçeðim...Gittin...Artýk ben gerçek deðilim...

Yazabildiklerim; yazamadýklarým ve yazamayacaklarýmýn yanýnda o kadar az ki... Cüce gibi görünüyor dev acýmýn yanýndaki kelimeler...Ne anlatsam, ne söylesem boþ... Güneþlerin doðduðu evrende seninle kavuþmaya dair umutlarým gri lekelerle dolu, loþ... Rahat uyu canözüm annem, hayat kataným, ömrünü adayaným...Elle tutulur, gözle görülür olmasa da; kýzýnýn yüreðinde capcanlý yaþýyorsun hala...Anýlarýnla, analýðýnla sonsuza dek olacaksýn yanýmda...