Aþk`tan Öncesi:

Yalnýzlýk, herkesten hýzlý adýmlarla kaçarcasýna yalnýzlýk. Bir uçurumun kenarýna oturmak gibi, aþaðýya bakmaya korkar, direnir, en sonunda o uzun boþluðun çok da korkunç olmadýðýný görürsün. Sadece derinlik. Ýlk bakýþ zordur, bakana kadardýr her þey. Düþesin gelir ve düþmeden orada öylece oturur kalýrsýn. Bir uçurumun kenarýdýr yalnýzlýk. Gitmektir hep artan, öyle gidersin ki, gittiðin yerin dönülmez olduðunu sanarsýn ve hiçbir zaman dönemeyeceðin kadar uzak deðildir vardýðýn nokta.

Aþk Ýle:

Baþkasý için özünden arýnýrsýn. O uçurumun kenarýna yeniden dönmemek için, baþkasý için baþkalaþýrsýn. Ona ait olmak için onun görmek istediði olmak istersin. Seni buna iten, içine düþtüðün aþkýn kutsallýðýdýr. Sýrf onun için, özünü saklarsýn. Özünden arýnmak, aþýk olunamayacak biri olduðundan deðildir. Sadece onun düþlediði olabilmek içindir. Sen beyazý sevdiðin bir anda kendini siyaha tapar bulursun. Sýrf o sevdiði içindir bu. Tüm gömleklerin siyah oluverir, en sevdiðin beyaz kaleminin bile içi donar, kýþsa mevsimlerden, çekmecende unuttuðun kalemin. Siyah kalemlerle ona notlar býrakýrsýn, onu sevdiðini, onun sevdiði kalemlerle yazarsan, seni daha çok seveceði içindir bu. Aynalara daha sýk bakarsýn, hem güzelliðini hem içindeki aþký yansýttýðý için aynalara koþarsýn. Her þeyi daha baþkalaþtýrýr aþk içinde olmak. Kokular, renkler baþka tatlar biriktirir duyularýnda. Aklýna düþmez olur uçurumun kenarlarý. Sýrf oraya dönmemek içindir, bir baþkasý olursun. Ta ki yorgun düþene kadar. Seni yoran özünden arýnmak deðildir, tek baþýna arýnmaktýr aþký zorlaþtýran. Onun da senin kadar, senin için, senin istediðince olmamasýdýr seni yoran. Kimse düþlediðine eriþemez, ayný insanda, tüm beklediklerine, hiç kimse. Ýþte bu yorar kalbimizi, kendin için bir baþkasý yaratmak isterken, kendin de bir baþkasý olursun. Arýnmak zorundasýndýr. Kokularý daha farklý duyabilmek, düþmemek için yalnýzlýða.. Seversin, taparsýn, ölürsün, yaþarken de ölür insan, en çok aþk içindeyken ölür. Binlerce ve gecelerce. Sýrf onunla bir yaþam sürebilmektir, kimimiz için aþk. Ayný anda, ayný özverilere hazýr olmaktýr aþk. Tek taraflý acý çekmek olur, diðeri aþka hazýr deðilse. Ýþte o zaman, hani ayrýlýk vakti gelir ya, ölürsün, aynalarda gördüðün kendi benliðine kavuþtuðun an, hem yorgunluktan çýkýþýný kutlar, hem de hazýrlanýrsýn o uçurumun kenarýna varmaya.

Aþk`tan Sonrasý:

Yine sensindir özünden ayrý kalan. O seni düþünmezken, sen yalnýzlýðýna varýrsýn, incitirsin baþkalarýný. O yoksa hiç kimse yoktur, gecende, gündüzünde, açlýðýnda, tokluðunda, su içmelerinde de bir tek sen kalýrsýn. Yalnýzlýk seni yorana dek, onsuz ve onunla yaþarsýn her anýný. Duyduðun müzikler, giydiðin siyah gömlekler, her þey onu hatýrlatýr. Gözyaþlarýný sildiðin mendilin bile siyah olmadýðýna kahredersin. Onun sevdiði gibi olmadýðýndan. Oysa o yoktur artýk. Senin için her an, her yerde yaþadýðýn, hak etmediðin yalnýzlýðýn bile çoktur ona. Sen böyle düþünürsün, arada bir gördüðün dostlarýndan da duyduðun budur. Sevgin mi fazla gelmiþtir ona.
Fazla mý tüketmiþsindir her þeyini ve bu mudur onu sýkan þey. Ne çok sorular birikir kendinde. Sadece onun olmak mýdýr, bir yerden sonra aþký bitiren. Sadece onunsundur, her þeyinle, düþlerinle. O ise baþkalarýna ait aþklar peþindedir, neden? Ne kadar saçmadýr (!) bir ömür boyu biriyle olmak isteði. Ve aþktan sonra hala onunlasýndýr, onunla kalýrsýn hem özünde hem özünden uzaksýndýr yine. Seni özünden uzak kýlan tek þey kalýr; O´na ait olmadan da, onunsundur her þeyinle. Yok mudur böyle sevgiler? Her gün aynada gördüðüm. Ayný þehirde yýllarca uzaktasýndýr ondan, onun haberi olmadan. Kýsacasý aþktan öncesi, aþk ilesi ve aþktan sonrasý varsa bir insanýn iþte onun duyduðudur AÞK. Gerçek ve ölümsüz aþk..

Aþk týpký yazmak gibidir, anlamlarýný veremezsen sararýr kalýrsýn, yazmasýný bilirsen okunursun, okutmasýný bilirsen tapýlýrsýn.

Beyaz kalemini çekmecelerde unutma hiçbir zaman. Ýncinirsin! ..


-=-