Ýnsan mutlu olmaya görsün.
Havalara uçar kuþlar gibi.
Tutamaz kendini, baðýrmak ister kýsacak kadar sesini.
Hele yanýnda biri varsa, kucaklar onu hiç düþünmeden.
Belki de onun mutsuzluluðunu hiç tahmin etmeden.

Ýnsan üzülmeye dursun.
Yere bakar gözleri, topraðýn içini görür gibi.
Tutamaz kendini, aðlamak ister, pýnarlarý kuruyacak sanki.
Þanslýdýr yanýnda biri varsa, bakar ona bir þey düþünmeden.
Fark etmez kim olduðu, omzuna dokunur belki.

Ýnsan sýkýlmaya görsün.
Daralýr bedeni bir kavanoza girmiþ gibi.
Baðýrsa da duyamaz kimse, sanki kýsýlmýþ sesi.
Herkes ona bakar o ise kaçýrýr gözlerini,
Ta ki boðmasýn baþkalarýnýn düþünceleri.

Ýnsan heyecanlanmaya görsün.
Takýlýr kelimeler diline, konuþmayý yeni söker gibi.
Ýstese de duramaz yerinde, içinde kazan kaynýyor sanki.
Hýzlanýr kalp atýþlarý, fark etmese de baþkalarý.
Çekinir götürmeye elini, kafeste çýrpýnan yavru bir kuþ gibi.

Ýnsan þaþýrýr bazen, hem de gizleyemez halini.
Kapatamaz aðzýný, geçene kadar þaþkýnlýðý.
Þu dünyaysa þaþýlacak þeylerle doldu.
Belki de o yüzden, aðzý hiç kapanmaz oldu.

Ýnsan düþünür bazen, hiç düþünmediklerini.
Korkar hayallerinden bulandýrýnca gerçekleri.
Yoksa bu hayat gerçekten hayal mi?
Asýl hayatý belki de hiç düþünmedi ki.

Ýnsan kaçar bazen, hayatýn gerçeklerinden,
Ya da görmek istemez gerçekleri kaçýrýr gözlerinden.
Ýster kuma soksun baþýný, ister kapatsýn gözlerini
Elbet yakalanýr bir gün hem de tam ensesinden.

Ýnsan utanýr bazen, yapýp ettiklerinden,
Girecek delik arar bastýðý yeryüzünden.
Bir haberi olsaydý mahþer yerinden,
Utanýrdý yeryüzünün asýl sahibinden.