Gördün mü, sustu bas bas baðýran çocuklar!
Ýki þaplakta aðlar gibi gizlendi minderler ardýna...
Parklar bahçeler gürültüsüz; sakin her yer,
Gece sessizce boðulmuþ yataklarýnda...
Çocuk öðrendi durulmayý, us ile 'sus'tu her þeyi,
Korkusu, en büyük kabusu oldu ve bir hiçti sorgusu
'Masa altý bir dünya'kurdu, kurgular ardýndan,
Gelmeyecekti oysa, gülerken haykýrdýðý sorusu...
O özlediði park; yalýnayak, eli çamur, yüzü kara...
Her þeyini býraktý; boyu selvi, saçý sarý bir rüzgara
Çocuk öðrendi kuraklýðý, yalnýzlýðýna yýðdý kalabalýklarý
Çocuk...
Adammýydý neydi; gece boðdu yatakta...
Çocuk Adam sustu, oda garip bir pustu...
Yatak, ölüm küvezi, karanýn da siyahýnda!
Cin, þeytan, büyü kötü, gece, zifir ama hepsi
Korkusunda tükendi çocuðun birbir...
Çocuðun korkusu, adamýn korkusuydu sanki...
Adam Çocuk...
Çocuk Adam...
Teslimdi o rüzgara...
Rüzgar; müessir bir fiil