Kulaðýmda erguvan seslerin var hala.. Kül rengi sahillerinde dolaþtýðým, adýna kara yapýþtýrýlmýþ beyaz þehrim.. Hoþ geldin gözlerime.

O kadar çok zaman geçti ki aradan bir þehirle senli benli konuþmayalý.. Hatýrlamýyorum ne kadar zaman oldu; oysa buradaydým, ayný koltuktan ayný gözlerle Yüksel’i izliyordum zaman durduðunda. “Ey can dostum, can düþmaným zaman.. Bu yazý, uzun bir sensizlik esnasýnda arkandan yazýlmýþtýr.” Böyle baþlayacaktý sana býrakacaðým veda mektubu.

“Yollar, karanlýk çizgileri yeryüzünün..” diyerek dökülmeye baþladý sözler yere.. Seni izliyordum; yalnýzca seni izliyordum altyazýlara aldýrmadan. “Gidiyorsun!” diyebildin parkeleri ýslatan yaðmurun sesiyle karýþýk. “Yollar, nehirlerin insan özentisi..”

Duyulmaz çoðu zaman þehrin sözleri, þehrin sesleri arasýnda. Oysa o gün sen, fazlasýyla sessizdin. Böyle aðýr bir þehirden beklenecek sözler deðildi söylediklerin. Yüksel, Konur, Karanfil, ve ben.. Sustuk hepimiz; seni dinledik.
Bu koltuktan kalkýp gideceðimi zannettin o gün; gidiþim geniþ zamanlýydý oysa hiç fark etmedin. Yoldaydým güzel þehrim, sendeyim sandýðýn yerleþik zamanlarýmda bile. Yavaþlasam da duracak kadar senden geçerken, içinden yol geçen güzel bir þehirdin sen sadece.

Þimdi ayný yol üzerinden daha da uzaklara, eski kýtanýn kalbine gidiyorum.. Biliyorum sana çýkmayacak hiçbir yolum, ama yine de her defasýnda senden geçiyorum.

Ve þehirleri en çok, yollarý birbirlerine baðladýklarý için seviyorum…

Temmuz 2006/ Yol Üstü