SENÝ DÜÞÜNDÜM

Dün seni düþündüm. Sonbahar yapraklarý gibi rengarenk saçýn gözlerimin önünde uçuþup durdu. Özlemin koyu bir kahve aromasý gibi burnumun direðini sýzlatýp geçiverdi. Ýçimde kýrýlan cam parçalarý soðuðunu kalbime býçak gibi saplarken, ususl usul kanadým kendimden geçene dek. Seni özlemenin buruk tadýný aklýmýn her köþesine iþledim gün boyu. Karlý bir Ankara akþamýnda senin karabasanlarýn doluþtu akþamýma. Dün seni düþünürken gece boyunca.

Dün seni düþündüm. Sevmenin karanlýk ucundaydýn. Ýhenetin ve kabusun pususunda
sevdikçe ortak olduðum bir yalandýn. Her fýrsatta yataðýna sokulduðum çekici bir yalandýn. Biz aldatmanýn sýcak yorganýna sarýlarak sabahlara dek seviþtik. Kendimizi kanatýrcasýna seviþtik. Yaþamanýn ve ölmenin kýyýsýnda gidip geldikçe,uçurumlar kapandý,yollar kýsaldý gece sabaha döndü.
     Sen ayýplarýný örtündün...
     Ben çýrýlçýplaktým günahlarýmla..
     Kar soðuðunu içime býrakýp...çekip gitti.
     Güneþ resim defterleindeki bir figürdü sadece..sýcaðýný kaybetmiþti çoktan.
     Mevsim kýþtý. Kýyamet henüz kopmamýþtý. Herkes kendi kýyametini taþýr dedim içimden. Kendi iþlediðim günahlarýn kefaretini öder gibi.. herkes kendi cehenneminde yaþar eðer cennet çýkmamýþsa yoluna...
     Dün seni düþündüm. Düþünmek ihanete davet deðil midir dedi arkadaþým. Düþünmek ihanet deðildir dedim cevaben. Eðer düþünmeye yasak koyarsan ihenet edersin dedim doðruya. Çünkü insan düþünmenin ürünüdür bir yerde. Eðer özgür býrakmazsan düþünü, tercihlerinde doðruyu nasýl bulacaksýn. Yanlýþa meyletmeden nesýl vazgeçersin dedim yanlýþtan. Sustuk...
     Dün seni düþündüm. bir salkým üzüm gibi çekti caným seni. Bir yudum þarap gibi.. kendimden korktum. Seni sevmenin ve özlemenin korkutucu olabilceðini hiç düþünmemiþtim oysa. Ýnsan yüksekten,alçaktan,karanlýktan korkarda,sevmekten korkar mý? Korktum. Hem de içim titreyerek. Yalnýzlýðýn gayya kuyusunda yolumu kaybetmek üzere kapattým kapýlarý.
     Yitik sevda mezarlýðýnda gezinirken,adýný okudum mezar taþýnda. Dün bu yüzden seni çok düþündüm.