Yol giderek daha karanlýk olmaya baþladý…
Karanlýk, korkudur, sýrdýr, gizemdir, suskunluktur. Ara sýra birkaç kiþi konuþup, güneþi o karanlýða davet etse bile karanlýk çok büyük güneþ çok küçük…
Ve bizler sustukça da güneþ hep küçük olarak kalacak. Aslýnda olmasý gereken karanlýklarýn güneþ pýrýltýsýndan bile korkarak kabuðuna çekilip sinmesi olmalý.. Karanlýðý korkutmanýn en güzel yolu seslerimizin daha gür çýkmasýnda gizli. Kahve köþelerinde askeri ücrete gelen zam miktarýný tartýþmanýn, pazardaki malýný satmaya çalýþan köylüye sitem etmenin, yanlýþ yoldan sesini duyurmaya çalýþan üniversitelinin sesini zaten duyan olmaz. Bir fýsýltýdan ileri deðildir yaptýklarý…
Sevdiðin birine sevdiðini söylemezsen nasýl anlamasýný bekliyorsun. Ya da hoþlanmadýðýn bir yönünü kendinde saklarsan. Seçim zamanlarýnda gözlerimizin boyandýðý, kýþýn odun, kömür yardýmý için, yazýn bir tatil için geleceðimizi düþünmeden oy verdiklerimiz bu gün bizleri sessiz çoðunluk haline getiriyor. Düþünme ve konuþma özðürlüðümüzünde ne denli serbest olduðu malum. Buda bizleri kýyýlarda ve köþelerde hayat pahalýlýðýndan, zamlardan, idari yönetimlerden payýmýza düþeni karanlýk fýsýltýlar gibi konuþmaya zorluyor. O zamanda güneþimiz hep karanlýklarda gizleniyor.Ýþ iþten geçmeden, testi su yolunda kýrýlmadan bir önlem almak daha akýlcýyken biz yine her zamanki gibi yara almadan akýllanmýyoruz…
Ne deðiþir ki demeden önce, nasýl deðiþir ki yi sorgulamak lazým. Kalp vücudu idare edebiliyor pompa iþlevi ile ama gördüklerimizi idrak edemezsek kalp deylesin…
Ve…asýl korkulacak þey eðer karanlýk hakimiyetini sürdürüyorsa gündüzün üstünde iþte o zaman korkmalýyýz.
Nice karanlýklar bizi bekliyor…