Küçücük bir kýz çocuðu, henüz ilkokul çaðlarýnda, adý ‘Esila’.
Çocuk parkýndaki bankta, kocaman masum gözleriyle etrafa bakýyordu. Yanýna yaklaþtým. “Merhaba” dedim, “Oturabilir miyim?”
Elimdeki simitin yarýsýný ona uzattým.
“Arkadaþýn yok mu senin?” dedim, “Ýstersen arkadaþ olabiliriz, benim de hiç arkadaþým yok.”
Dikkatlice yüzüme baktý ve kocaman gözlerine inat minicik ellerini sol gözüme yaklaþtýrdý. Parmaklarýyla araladýðý gözümün içerisine dikkatlice bakmaya baþladý, bir þey arýyor gibiydi.
“Eðer” dedi, “Gözlerinin içinde kendimi görürsem, beni seviyorsun demektir, o zaman arkadaþ olabiliriz.”
Ona býraktým gözlerimi… Ona býraktým kendimi, yüreðimi...
Gözlerimin içine baktý.
“Beni seviyorsun” dedi, kollarýný boynuma doladý.
Gözler yalan söylemez, bilirim… Çocuklar da…