Günlerden perþembeydi, mesaiye kalýyorduk, yemek fabrikasýndan yemekler gelmeyince, oldukça acýktýk çalýþanlar gözüme bakýyorlardý.
Fabrikada benden baþka hiçbir idareci yoktu, yüklü malý Ýstanbul’a teslim etmek ve bir iki gün kalmak için gitmiþlerdi. Yemek haneye defalarca telefon ettik, cevap verecek kimse çýkmýyordu, iþletme fakültesinde okuyan, ayný zamanda yanýmýzda çalýþan Ferhat isminde, karakter sahibi elemana, araca bin ilerdeki bakkaldan yiyecek olarak, çalýþanlara yetecek kadar, bir þeyler alda gel dedim ve dikkatli olmasýný söyledim. Çalýþarak Ferhat’ýn gelmesini bekliyorduk, telefona çaðrýldým, ahizeyi alarak alo dedim, Ferhat’tý sesi kýsýlýyor mahcuptu, gelirken su birikintisinden hýzlý geçmiþ, aracýn bujileri ýslanmýþ ve orada kalmýþ. Tamam, Ferhat üzülme, bekle geliyorum diyerek, telefonu kapattým, hemen bir halat aldým, hýzlý bir þekilde hedefe varmak üzere, fabrikadan ayrýldým.
Hava biraz yaðýþlýydý, sil geçler faal çalýþmýyordu,200 Docta kalas gibi bir arabaydý, mübarekte hiç estetik yok, bu araçlarý sürenler sanki farklý insanlardý.
Nihayet personelimizin servisini yapan fort minibüsü ve içinde oturan Ferhat’ý gördüm,yaklaþarak önüne durdum,araçtan indim geçmiþ olsun dedim ve ne yapabiliriz diye düþündüm.
Personel yemek bekliyordu, yaðmur yaðýyordu, aracý çekmekten baþka bir çözüm görünmüyordu.
Ferhat’a hangisini sürersin, nasýl olsa ikimizin de þoförlüðü var, ama ehliyetimiz yok, tercihini sen yap dedim. Ferhat’ta, çekilmesi gereken aracý tercih etti, dikkat et sinyallerden gözünü ayýrma diyerek tembihledim. Problem olursa kornayý çalmayý unutma sakýn dedim.
Aracý çekerken çalýþtýrmak mümkündü, fakat Ferhat bundan çok çekiniyordu.Çekmeye baþladýk, gayet güzel gidiyorduk,Fabrikanýn önüne yaklaþtýðýmýzda Ferhat küt diye, arkadan çarptý, hemen frene bastým, stop ederek araçtan atladým,Baktým ki fort minibüsün önü,kaputu,panjurlarý,marþ dinamosu,maf olmuþ ve içinden çýkýlmaz bir hal almýþtý.
Ferhat’ýn gözüne baktým mahzunlaþmýþ, kýzarmýþtý, diþlerimi sýktým, donup kaldým. Bu servis personel taþýyacak, elimiz ayaðýmýz olacak, þimdi ne olacak diye hayýflandým.
Allah’ým sen kerimsin, merhametlisin, zorda kalanýn imdadýna yetiþirsin, acze düþtük, naçar kaldýk Rabbimiz olarak sana el açtýk, sen bizlere geniþlik ve imkân ver diye içimden dua yaptým.
Tamam, Ferhat yardým ette, þu erzaklarý taþýyalým, elemanlar yemeklerini yerken, bizler de çözüm arayalým, haydi fazla üzülme, dedim fakat Ferhat daha çok matlaþýyor, karamsarlýða doðru gidiyordu.
Ferhat sana diyorum, ne düþünüyorsun deyince, Ferhat derince bir nefes alarak, tamamda aðabey, duyulunca benim iþime son vermezler mi, ne olacak benim halim, dedi.
Aldýðým parayla hem okumaya çalýþýyorum, hem de annemlere bakmak zorundayým demez mi?
Bak güzel kardeþim, yaratan, yoktan var eden, bu güzel kâinatý halk eden, rýzký veren Allah olduðunu bilmeliyiz. En güzel sevgiliye neden yönelmiyorsun, çözümü onu anarak düþünmüyorsun.
Hamdolsun Allah’a, bak aklýma bir fikir geldi, þöyle yapabiliriz deyince, nasýl dedi sevinerek, ben seninle yer deðiþtirmiþ olurum, dolayýsýyla çarpan, ben olurum dedim,
Mümkün deðil kabul edemem, zaten bizler için ne kadar, gayret gösterdiðini, kendini heder ettiðini bilerek, nasýl böyle bir þeyi kabul ederim. Ferhat beni yorma, ben yaþlý bir insaným, sana sormadan, söz hakký vermeden, gitmen için talimat veren benim, yemeðin gelmeme sorunu bizim, dolayýsýyla sen, kendi üstünlüðünü kullanarak tercih yapmýþ deðilsin. Lütfen kendini daha fazla üzerek, beni de çýkmaza sokma, ehliyetin olmadýðý halde, ses çýkarmadan talimatýma uyman, benim için çok yeterli bir sebeptir diyerek, araçlarý orada býrakýp, fabrikaya daldýk. Elemanlar yemeklerini yerken, odama geçerek telefona sarýldým, sanayide böyle geç saate, açýk bir dükkân buluruyuz belki, diye çare arýyordum. Fakat ne mümkün, cevap veren bulamýyordum, ama yýlmýyor, komþu fabrikalarý arayarak, emek harcýyordum. Maalesef telefonla netice alamadýk, doç kamyonete atlayarak, sanayiye doðru yol alýyorduk, bir ümitti bizim ki açýk bir dükkân bulur muyuz diye. Üç saatten fazla bütün sokaklarý taradýk, aramadýk bir yer býrakmadýk, aradýk. Takatsiz kaldýk, fabrikaya dönmek için karar aldýk, geçici bir servisle personeli evlerine daðýttýk, ben yine orda fabrikada, sessizliðin en cömert ortamýnda, tüm dertlerimle baþ baþa kalmýþtým. Bekliyordum Mehmet ustanýn büyük bir keyifle, bana bakacaðýný, patrona katký yaparak anlatacaðýný, Sabri beyin inanacaðýný, onlar için bulunmaz fýrsattý bu, onlara sormadan karar vermiþtim çünkü. Durumu Ferhat’a söylediðim þekilde, üstlenerek, ben yaptým diyerek, nasýl olduðunu izah ettim, Sabri bey Allah var, anlayýþlý davrandý, sebep olan yemekhane ile iþleri kopardý. Fakat böyle kolay geçiþtirilmeyeceðine dair kuþkularým vardý. Çünkü Sabri Bey, samanýn altýndan su yürütürdü. Epey sýkýntý çekmeme raðmen, Ferhat için yapmaya deðerdi.