Ne meyyitin
lal olmuş bu hazin hali,
ruhumun bizarlığına kefil
Ne derdimin izmihlali,
tarihimi reddi miras etmem için kafidir
Ne akmayan
bir su ve ne de ufku
kararmış nefsi korku aşka erişir
Ne dillenen
sevda hevesin bendinde
aklı selimlik için bir ülfettir
Ney aslında
hilkatiyle ve aidetiyle
müreffehliğe eriştiren manadır
Onun vecdinde
dile gelmiş suskun
çığlıklar kalbin hicran ağrısıdır
Yüreğimde
dinmeyen bir hüzün,
hazanın sancısından aşkı nidadır
Şimdi ağlamak
ve hıçkırmakzamanıdır,
akıl için düşünmek kardır
Sanki yitik
bir nefes gibiyim,
derinlerin akseden vecdinde miyim
Neden her
vakit sine-i sevdadan
emin olmayan bir zavallı abidim
Niçin seherleri
bekleyen ve onun
feyziyle ruhunu ram eden değilim
İhsan için
nefsiyle bedelleşen,
hesabı nakit ödemeyen bir afiyetim
Yolun kenarında
yatanları gördüm
ve fakat kalbimden haya ettim
Hani ecrin,
vefayı hakikatin dedim,
nazarlarımı utanarak gizledim
Temaşa eden
o hazin sahneyi görünce,
nedense kendimden geçtim
Birden
titredim ve burukluğun
feryadıyla sessizliğe çekilip inledim
Sualler hucum
ediyordu, muhakemem
unutulmuş bir sandık dosttu
Neden
aklı evvellik, gereksiz ve
gerekçesiz kepazelik ruhumu boğdu
Hani
gönül bekareti, vicdanın
eminlik hali, iradem için aşkı soluktu
Niçin
kaybolmuşluk dinmeyen
önyargılar mecali, aklı ve sevdayı korkuttu
Mustafa CİLASUN
