Kesik kesik çýkýyordu sesim. Kelimeler boðazýma kör düðümleniyordu ki en aþikâr cümleler bile anlatmýyordu içimde yanan feryadý...
Soluma çarpan rüzgâr, gözbebeklerimde büyütüyordu saçlarýnýn savruðunu. Hüzünlü þarkýlar eþlik ediyordu giderken ayaklarýnýn çýkardýðý sese...
Hava soðuk. Kýþ baþlýyor. Döküldü aðaçlarýn yapraklarý birer birer... Döküldü elimden senin adýna yazýlmýþ, yazýlmamýþ bütün þarkýlar...
Boðazýmda bir kördüðüm. Görebildiðim ama anlatamadýðým bir düðüm.
Hangi düþümdeydin sen?
Yaralarým var. Eczasýný kaybettiðim, hayatýn sonuna doðru acýyan..
Ve akþam alacalarý.
Yokluðunun hemen ertesinde yaðmurlarýn tükendiði, bir kentin nasýl da iþgale uðradýðý, nasýl da bütün kalelerimin düþtüðü gibi...
Yenmiþ týrnaklarým ve aðlamaktan aþýnan gözlerim þahittir ki unutmadým seni...

Býrakýp gittiðin gibiyim...

mehmed asým
kýyametin eþiðinde

aralýk ikibinyedi