Sana ihtiyacým var dedim; Sen gelmedin.Oysa bilirdin her içim acýdýðýnda baþýmý omzuna yaslayýp senden hiç utanmadan hýçkýra hýçkýra aðladýðýmý. Sen ki saçlarýmý okþarken ellerinle hüznüm mutluluða bürünürdü gizlice. Gözyaþlarým koca þehri aðlatýrdý. Gece maviye boyanýrdý. Hüzün ve mutluluk iþte böyle karýþýr giderdi sonsuzluða…


Ben sensiz yaþamak nasýl bir þeymiþ hiç bilmezdim. Her elimi uzattýðýmda tutardýn ellerimden , usulca sus konuþma der, sadece yürürdük uzun uzun. O yollar ki hep kýsa gelirdi bana.Ýçimdeki sen , çocuk gibi þýmarýrdý kollarýnda…

Bir gün beni býrakýp gitme ihtimalini bile düþünmedim hiç. Sensiz geçmem sandým o boþ sokaklardan , buralar sensiz deðiþmez sandým yanýlmýþým. Her elimi uzattýðýmda tutar çekersin sandým, yanýlmýþým…

Bir gece sensiz oturdum o köþede. Ýçtiðim þiþeyi sensiz kýrdým.Hüzün kapýmý çalýnca birden oturup aðladým. Sensizliðin acýsýyla birlikte yüreðime aðýr bir yara açtým. Yürüyemedim; sensiz o sokaktan o caddeden geçemedim. Ýçmde taþýnýlmaz bir acý, aklýmda sen, ellerimde yokluðun oturup bekledim…

Aradan yýllar geçti sen gelmedin.


Sevgi Demirdelen