yalnýzlýða kalabalýk þiirler yazmalýyým
sen o sýra bir Picasso figürü gibi
tanýnmamak için sokaðýmdan geçerken
bensiz bir aþka kurban etmek için
avuçlarýnda taþýyor olmalýsýn kalbini


amele yanýðý görmüþ müydün hiç
ilk aþk gibidir
nereyi yaktýðý açýkça bellidir


en son hangi kitabý bitirdim biliyor musun
önsözünde yüzlü kirli bir bulaþýkçý yamaðý vardý
ýstakozu bir bütün halinde görmemiþti hiç
tabaktaki parçalarý birleþtirir yap boz oynardý








boþ ver dedi hissesine tüküreyim böyle yaþamýn
ha balýk olmuþsun ha insan
yolunun sonunda þarabi kederler vardýr hep
içinde aþka dair cümleler biriktiriyorsan



ülkemin saçlarýný görmüþ müydün
bir kahraman tel tel taramýþtý en son
düþen her tele bin can verilmiþti bin can
nutuklar dizmiþti her bir kahkülüne
ve ölüme giderken dolmabahçe de
son defa eðilip öpmüþtü kan kýrmýzý yanaðýndan




sen ülkem gibi olmalýsýn
ellerin bana dokunduðunda
beni acýlarýmla birlikte anlamalýsýn
gözlerini karadeniz gibi çaðýldamalý
saçlarýna güneyli rüzgarlar takýlmalý
ve baktýðýnda yüreðimin içine ta içine
bakýþlarýn diyarbekir surlarý gibi kuþatmalý
asil bir tarafý olmalý sevmenin sevilmenin
her anýý seni beni ve ülkemi anlatmalý






avuçlarýný görmüþ müydün hiç
beni sarmadan evvel yalnýzlýðýn
ayasýnda çizgiler var mýydý sevgili
birileri dikiliyor muydu atide karþýsýna
kurtarýyor muydu bu çileden seni beni ve ülkemi



















.................z.ersoy