gözlerimi çektim üzerinden, týpký sözlerimi üþümeyesin diye üzerine örttüðüm yaprak gibi.
hýþýrtýsý kasýmý andýrsýn, kokusu yaðmuru
dinle þimdi bensizliði
canýn uyuþsun,
ellerin, yaslandýðýn duvarýn, hatta duvar kaðýtlarýn tavana dönük abajurlarýn beni özlesin.
sessizliðiminden belliydi bir þeylerin bende bittiði
anladýn ve kendine itiraf ettin
ben duymadýysamda bir göz gördü

ahþap kulen üzerine yýkýldý, çýkarttýðýn çiviler bente takýlý kaldý
bir þekere kandým sana sandýn deðil mi! yanýldýn

kim daha acýmasýz ?þimdi..

adýný unutmaya hazýr, tatmin olmuþ yaným mý?
egolarýna harcadýðýn küçük kýz mý?

bir dilek tuttum, nefesim keserken camý
yazýn ortasýnda bir hararet aný
bir yýldýz kaydýrdým öðle vakti
adadým sana ölmeyecek aþkýma dair bir yerimi
ve þimdi kýrdým bileklerinde putlarýmý
bir zamanlar diye baþlýyorum senli cümlelerime artýk,
ve seni sadece gülmek için anýmsýyorum...
sesizliðim yemin deðil!

hatta öðüt bile veriyorum kendime
tekrar dene ...
tekrar sev...
tekrar yenil..
tekrar yen...
ama onu sevme!!!

uslu bir kýz olup, kendime verdiðim sözü tutuyorum.