elimdeki valiz; düzünde yolun, takýlýp düþünce göbek çukuruna,
ve senden oldukça uzaðýna kaçarken,
yola boca oldu,
her þey saçýldý.
saða,
sola,
içimdekiler de dýþýma.

bu bir siyasi ayrýlýk deðildi,
görüþsüzlük içinde politik / sosyo bir kavga da deðil
var olmayýp yok ediþ çabasý da deðildi.
öylece diz üzeri masum masum düþtüm yere,
senden gitmek istemeyen yanýma takýldým.
sonra senden kaçýrdýklarým saçýldý yola;
haksýzlýklar, yalnýzlýklar, býraktýðýn izler, telaþýn bir þeylere gecikmiþliðin, iki kelimeye baðlanmýþ en güzel notasý
dudak arasý öpücüklerin...
koridorda duþ sonrasý çýplak teninden yükselen buharýn, diþimi fýrçalarken; arkamdan bana sarýlýp sýrtýma býraktýðýn ýsýrýklarýn...
izlemek miymiþ sadece?
þimdi düþün bakalým,
ayný evdeyiz ve senden yürüttüklerim ortada...
ya ver polise, kodeste sabahlat
ya topla benimle yerdekileri, çek al elimden valizimle beni..
hatta bir de tokat at...
izinsiz yola düþtüðüm için, dudak büküp içimden hak ettim dedirt bana.
çaldýklarýma kýzmak yok ama,
aklýndan bile geçirmezsin sen aslýnda bilirim...
yeni kanepene rujumu sürüp, beþ parmak izi býraktým
kitaplýðýný yýktým, salonunun ortasýna çiþ yaptým,
bunlar... ha bir de
giderken tekmeleyip, vazoyu fýrlattýðým kapýya,
kýrýlan tablolara kýzmak da yok...
hiç bir þey olmamýþ gibi gel al beni
bak! düþtüðüm yerdeyim logara beþ kala,
bir refüje yüzüm dönük,
lastik kokularý burnumda...
korkuyorum...
çabuk!