Onlar da annelerinin ciðerpâreleriydi. Onlarýn da muratlarý,gönülleri ,gönüllüleri vardý… Devran öyle bir devrandý, an öyle bir andý. Taze civanlar, fidanlar ateþlerde yandý.


Onlar , çaðlara, sonsuzluklara açan Muhammedî güller. Son neferleri Hakk’ýn , son nefeslerinde kucaklarýný sonsuzluða açtýlar,uçmaklara uçtular…


Hasret, hüzün, vefa , eza ,cefa ayný potada eridi. Kuruyan dudaklarýný þahadet serinletti. Kendi yurtlarýndan edilmek istendiler yedi düvelce… Yedi düvele üçler, yediler kýrklar deminde karþý durdular. Sinelerinde coþkun iman, dillerinde tekbir ölüme gülümsediler… Tek bir Allah’ýn kulu haksýz diyemedi onlara. Emperyalizmi yendiler… Onlar, Muhammed’in (s.a. v) sonsuzluða açan gülleriydi.


Kýrsýn kalemlerini cümle þairler, ressamlar boþuna fýrça sallamasýn. Mimarlar hayal kurmasýn. Noktayý koysun yazdýklarýna nasirler. Onlar, elmastan þeffaf , sonsuz bir düzleme, nisan bulutlarýnýn özüne , sonsuzluk denizine yazdý þiirlerini. Hepsi de civanmerttiler. Namertler almak istedi kýsmetlerini… Onlar, güvercindiler, hüthüttüler. Onurlarýyla uçup gittiler.


Gönüllerinde aþk, hasret, hüzün ömürlerinin baharýnda din için, vatan için terki dünya ettiler… Ne kefen giydiler, ne musalla gördüler. Melekler yýkadý naaþlarýný, melekler kefenlediler. Onlar Çanakkale’de açan güllerdi. Onlar þehittiler.


Kýnalý ellerliyle yazdýlar son mektuplarýný. Mürekkepleri kanlarý oldu… Zarf aðladý ,kalem aðladý. Gökler aðladý. Bayraða renk verdiler, bize vataný bahþettiler. Onlar sonsuzluða açan güller.


Þimdi sonsuzluðun kucaðýnda, sonsuzluðun sahibiyle sohbetteler. Resulün edepli tebessümüyle mestler…

Annelerinin ciðer pareleri , yavuklularýnýn gönül yâreleri Çanakkale gülleri þimdi cennetteler…
Ankara,08.03.2010 Ýbrahim KÝLÝK