Beni tanýyanlar bilir her zaman kulaðýmda küpelerim vardýr. Eðer yoksa ya çok kötü günler geçiriyordum ta da kafam gerçekten çok meþguldür. Hep ayný küpeleri takmam, deðiþiktir renkleri, malzemeleri, þekilleri. Saçlarým genelde dalgalý ve uzundur, küpelerimde o saçlarýn arasýndan gözüken birer uzvum gibidir, gözlerim, burnum gibi. Çok fazla aksesuar takmam ama küpeler her zaman vazgeçilmezim oldu. Bunu bilenlerin de bana hediye almasý kolaydýr. Zevkime uyar uymaz çoðu kimse küpe almýþtýr bana doðum günümde. Ne güzel deðil mi? Ýnsanlar hem fazla uðraþmadan hem de ucuz yoldan bir hediye alabilirler bana.

Bu sene baþýma bir olay geldi, açýkçasý bu küpe saplantým beni korkuttu. Yine aralýktaki doðum günüm için küpe hediyelerimi aldým. Biri bizzat hediye sahibi tarafýndan yapýlmýþ el de yapýlmýþ, mordan oyalý çiçek küpeler ki, benim favorim oldular. Gerçekten çok zariftiler ve bir de el yapýmý olmasý benim gözümde deðerlerini daha da arttýrdý. Hemen taktým, kulaklarýmdakine vefasýzlýk ederek. Çok sevinçliyim yeni küpelerim için. Bir de öyle bir zaman ki yeni umutlara, aþklara yol açmýþým, yýlbaþý yaklaþýyor, doðum günüm, anlayacaðýnýz yüreðim kýpýr kýpýr. Ýçten içe inanýyorum bu küpeler bana þans getirecek diye. Böyle de batýl Ýnançlarým var. Gel zaman git zaman takýyorum küpelerimi.

Dedim ya yýlbaþý üzeri, kartlar yazdým arkadaþlarýma uzaktaki sevdiklerime. Öyle de romantik bir yaným var. Kesmez beni sadece mailler, mesajlar, facebook kutlamalarý. Kartlarýmý umut dolu dileklerimle yazdým, hazýrladým. Sonra da tuttum postahanenin yolunu. Postane bir kalabalýk yuvanýn çocuklarýný getirmiþler kart nasýl gönderilir öðrensinler diye. Boþuna, bilmiyorlar ki bu çocuklar deðil kart atmayý postane kavramýný bile bilmeyecekler gelecekte. Aman bana ne dedim, býraktým ahkâm kesmeyi. Sýramý bekledim, kartlarýmý gönderdim, döndüm ofisime. Elimi attým kulaðýma küpemin teki yok. Eyvahlar olsun! koþtum hemen. Gözlerim lazer oldu, yollarý tarýyorum. Yok, postahaneye varýyorum, aðlamaklý memura soruyorum. “Küpemi kaybettim en son buraya gelmiþtim gördünüz mü?” diye. Adam telaþlanýyor, nasýldý altýn mýydý, çok mu deðerliydi? diye. Elimde sýkýca tuttuðum diðer tekini göstererek “yok, böyleydi” diyorum. Adam biraz þaþkýn biraz da kýzgýnca cevap veriyor “hayýr görmedik bugün burasý çok kalabalýktý zaten”. Eminim içinden küfrediyor koskoca kadýn ne için meþgul ediyor burayý diye. Ben büyük bir hayal kýrýklýðý içinde belki bulurum diye baþým yerlerde geri dönüyorum.

Bir zaman beklettim küpemi masamýn üzerinde belki eþi çýkar diye. Sonra onu kaldýrdým bir kutunun içine eþini kaybetmiþ boynu bükük haliyle. Ýçimi de bir sýzý saldý, yeni yýl umutlarýmý azaltmasýný da çok istemedim, “boþver, batýl inanç” dedim. Gel zaman git zaman unuttum onu orada tek baþýna.

Aþka yelken açtým büyük umutlarla. Bu sefer baþaracaktým. Ama olmadý, onu da küpemin eþi gibi birden bire kaybettim. Geçenlerde bir þeyler ararken boynu bükük küpemi gördüm kutunun içinde, tam 7 ay sonra. Aldým elime uzun uzun baktým, þaþýrdým kaldým küpemle paylaþtýðým ortak kaderime.