Gözlerimden yüzüme akan hüzünlerle uyuya kaldým o gece. Artýk içinde benden baþka kimsenin kalmadýðý kocaman evde. Sessizdi. Sessiz ve nefessizdi her þey. Cam kýrýklarýyla doluydu salon. Beyaz mermerlerde kýrmýzý lekeler çarpýyordu göze ve benim bileðimde hafif bir acýma hissinin yangýný sürüyordu. Sayýsýz kitabýn arasýnda ve esansla dolu sayýsýz beyaz taþ kutunun,cam þiþenin içinde gül kurularý vardý. Asýl rengi kýrmýzýydý her gülün. Kan kadar kýrmýzýydý gül. Ve mermer zeminin üstündeki kan kadar beyaza zýttý gülün rengi. Ayný zamanda da zýt olan her þeyin birbiriyle uyumlu olmasý kadar da uyumluydu. Ama asýl renginde deðildi gül. Kanamýþtý. Tükenmiþti. Tükenince incelmiþti gülün yapraklarý. Kanayýnca ve ayný zamanda kuruyunca çok þey eksilmiþti gülün renginden. Her gül gibi kuruyunca onun rengi de siyaha dönüþmüþtü. Gülün hali buydu. Evin hali buydu. Benim halimse tüm hallerden ayrýydý. Belki biraz rengini kaybeden güle benziyordum o kadar. Belki biraz da kýrgýnlýðýmla o beyaz taþ kutunun üstüne düþüp kýrdýðý cam þiþeye benziyordum. Ve ben her gece bir yýldýz kaysýn diye beklerken uyuya kalýyordum. Gecelerden öyle bir geceydi gene,yýldýz kovalarken gözlerim gökyüzünde,nefessiz kalmýþtým bende öylece. Ýçimdeki sýzý bileðimdekini geçmiþti. Derin bir yara vardý içimde. Kanýyordu hep. Bense yerini keþiften acizdim o yaranýn. Can acýmasý,can’ýn acýmasý deðildi. Baþka,bambaþka bir þeydi bu. Ellerim titrerken gül ve aðaç kokulu sayfalarýn üstünde, ben biliyordum gene de kan kaybýndan olmayacaktý ölümüm. Düþ kaybýndan olacaktý. Uyudum o gece. Kayboldum düþlerin içinde. Uykunun derin,kasvetli mahzenlerinde gezindim durdum aylak aylak. Neden sonra U-yandým. Vakit alaca kar’ an’lýktý. Her þey bir an’lýktý. Bir an’da doðuyordu Güneþ sonra yine bir an’da batýyordu. Nasýl ki gülmek kardeþti aðlamakla. Öyleydi gece. Öyleydi gündüz. Tüm kahkahalarýn en þiddetli anýnda aðlamaya dönmesi gibi gece de en karanlýk anýnda sabaha dönüyordu. Vakitlerden o vakitti bütün yangýnlardan u-yandým. Semadaki binlerce yýldýzýn ahenkle dansýna þahit oldum. Binlerce,yüz binlerce yýldýz vardý kayan. Benimse tek ve biricikti dileðim. Rüya mýydý bu? Uyanýkken düþ görür müydü insan? Dedim ya tekti benim dileðim. Baþka da yoktu bir di(le)yeceðim. Onu da di(le)yemeden yana yana u-yandým gündüz gördüðüm gece düþünden. Bir ses çaðýrmýþtý sanki beni. ”Uyan. Yan. An. ” Diye seslenmiþti sanki. Nasýl oldu da uyandým bilmiyorum. Nasýl olduysa öyle oldu u-yandým iþte. Yandým. Ve düþtüm kendi düþlerimden. Bir uçurumun kýyýsýna indim bir anda. Dedim ya her þey bir an’a bakýyordu bu hayatta. Ýþte bende öyle bir an’da düþüverdim kendi kurduðum düþlerden. Kanat çýrpmaya kalktýkça yere çakýlan yavru kuþlar gibiydim. Avuçlarýmda kan. Elim yüzüm yara bere. Üstüm baþým toz toprak içinde. !
Nerdesin anne?
Sanki annemin sesiydi beni uyandýran “kapýyý aç” diyordu. Kapý çalýnýyordu. Koþtum. Açtým kapýyý. ”Anne” dedim. Bir büyük sessizlikle karþýladý beni rüzgar ve yalayýp geçti soðuk yüzümü. Tenimi acýdý. Orada,kapýnýn dýþýnda karanlýk vardý. Soðuk vardý Annem yoktu. Rüzgarýn uðultusu kulaklarýma doldu. Her yaným karanlýk bir kuyuydu. Yýldýzlar karanlýða boðuldu. Akan sular duruldu. O an yeryüzünde tek bir çocuk bile “anne” diyemedi.
Bir adýma bakýyordu her þey ve bir an’a. Bir adýmla düþecektim o kuyuya. Kayýplara karýþacaktým derinliðinde kuyunun ve suyun. Kolaydý bunun olmasý. Çocuktum çünkü ben. Çocuk deðilsem bile çocuk kadar saftým nihayetinde. Gökyüzündeki yýldýzlardý kuyunun dibindeki bir avuç suya yansýyan. Birileri taþ atýyordu kuyuya. Suda kavisler çizince taþ,ben onu yýldýz kaydý sanýyordum. Oysa hiçbir yýldýz kaymýyordu. Her þey yerli yerinde ve sabitti. Benim gece sessizliðinde,beyaz mermerlerde param parça olurken hiç ses çýkarmayan düþlerim dahil deðildi buna sadece. Esen rüzgarý annem sanmýþtým. Onun sesi,nefesiydi sanki. Oysa yanýlmýþtým bir büyük yanýlgýyla. Deðildi. Öyleyse ben neden bekliyordum hâlâ ve hâlâ üstümde mine çiçekleri taþýyan incecik pembe elbisemle neden duruyordum burada. Çýplak ayaklarým mermer kadar beyazken þimdi. Titriyorken ben,ve ellerim kavramýþken demir kapýyý sýmsýký. Ki soðuktu ve benim düþlerimden daha aðýr deðilse de aðýrdý demir kapý. Neydi beklediðim nihayetinde? Karanlýðýn içinden bir el beni O’na götürsün diye miydi benim tükenmek bilmeyen umudum. Öyle olmadý. Vakit geceden sabaha dönerken demir kapý olanca aðýrlýðýyla kapandý. Umut bir kandil oldu kapýnýn önünde. Rüzgar esip haince son kandilin ýþýðýný da söndürünce. Beyaz,soðuk yastýk göz yaþlarýmla ýslandý. Annem gelmedi. Kimse,hiç kimse gelmedi. Ben gittim onlara. . .
Anneme ve tüm sevdiklerime. Baþýmý o soðuk yastýðýn üstüne koyduðum anda onlarla buluþtum düþlerimde. Bilmedi. Bilemedi. Hiç kimse benim bildiklerimi. Ve görmedi,göremedi kimse. Hiç kimse benim gördüklerimi.

Anneme uzattým düþümde ellerimi. Gülümsüyordum.
Elini uzattý o da. Gülümsüyordu.
Az bir zaman geçti. Bana asýrlar gibi geldi.
Parmaklarým onunkilere deðecekti.
Parmaklarý benimkiler deðecekti
Az bir zaman geçti. Bana asýrlar gibi geldi.
Tam tutacaktým elimden ve o da tutacaktý elimden
Olmadý !
Yandým. Yandým. U-yandým !

Tam o anda. U-yanýp da bir daha hiç uyuyamadýðým zam’ an’da. Bir yýldýz kaydý. Sadece tek bir yýldýz. Bir tek dilek tuttum bende. Zor deðildi. Kolaydý. Gerçek olsun diye dileðim beklemedim. Yolu vardý. Yordamý vardý. Bir kez uyumalýydým. ve bir daha u-yanmamalýydým. Hepsi bu. Hepi topu bu. Ve bu da,bir daha asla u-yanamayacaðým bir rüya demekti. Bu kadarcýktý. Yegane ve tek dileðimin hükmü:Bir kalp atýþýnýn bir daha duyulmamasýydý. . Deðil mi ki iki ezan arasýndaydý hayat. Kulaðýma okunan ezanýn hükmü ardýmdan okunacak olan ezanla sona erecekti. Zor deðildi. Kolaydý. Yolu yordamý vardý. Mümkündü.

Bir beyaz mermerin üstündeki cam kýrýðýna bakardý her þey bir de henüz kurumamýþ,kanayan rengini kaybetmemiþ güle.

Hacer Aktaþ