Ne güzeldi seni sevmek,
seni uzaktan izlemek.
attýðýn her adýmý ezberlemek,
rüzgarýn okþadýðý buklelerine vurulmak,
beyaz, küçük ellerinle beslediðin kedilere imrenmek,
masmavi denizi içen gözlerine, ferah bakýþlarýna tutulmak,
küçük bir çocuða gösterdiðin þefkate hayran kalmak.


baþka alemlerden buraya gelmiþ
ürkek,
masum,
narin,
eþsiz
ve güzel,
çok güzel bir rüyaydýn.

Unutulmuþ, kimsesiz bir ruhun hayaliydin.

Seni sevmek de bu düþü birlikte yaþamaktý.

Sen bilmesen de,
beni tanýmasan da
benim önce düþlerim,
sonra bütün hayatým oldun.
hiç fark etmedim
ruhumun vurgununu,
nasýl bu kadar derine iþledin.
nasýl bana tekrar gülmeyi, hissetmeyi öðrettin.
Vazgeçmiþken herþeyden,
o sabah,
karþýdan bana doðru gelen
bir ýþýk demeti gördüm.
güneþ saçlarýndan ayak ucuna
tüm bedenini sarmýþ, parýldýyordun.
gözlerim kamaþtý,
ne olduðunu anlayamadan kayboldun.


ertesi sabah yine oradaydýn
sanki parýltýn her geçen gün çoðalýyordu.
günler günlerce izini sürdüm bu ýþýltýnýn.
derinlerde bir þeyler deðiþiyordu,
hissediyor ama anlamlandýramýyordum.
tek bildiðim,
her sabah o köþede seni beklemeliydim.
günümün ýþýðýný orada doðurmalýydým.
sana hayran bir gölge oldum,
kutsal bir yolu her sabah,
ardýn sýra heyecanla yürüdüm.
zamanla
þaþkýnlýðým, hayranlýða

hayranlýðým aþka dönüþtü.

ben de deðiþtim.
gözlerimde artýk sadece keder yok.
arada bulutlansa da
sevgi ile ýþýldýyor gözbebeklerim.
sesimde umudun neþesi titreþiyor.
Ah! bana neler yaptýn.
tüm yapraklarýný dökmüþ bir aðacý,
nasýl tomurcuklandýrdýn.

adýný bilmiyorum,
ama
bahar olduðunu hissediyorum.
yakýn
çok yakýn bir zamanda,
karþýna dikilip,
anlatacaðým aþkýmý sana.
o zamana kadar
tomurcuklarým çiçeklenene,
yüreðim tüm cesaretini toplayana kadar
bekle beni.
mis kokulu rüzgarýný,
hayatýmý ýsýtan gün ýþýklarýný,
sadece bana yolla.
fark etmesen de büyük bir aþk var kapýnda
ve her an çalabilir kalbini...