Ýçecek reklamlarýnda, son sahnede beliren çocuklar gibiyim biraz; yüzüm vizöre dönük ve arkamdan öðleden sonrasý güneþi seyiriyor. Tanýmlanmýþ ve tariflenmiþ bir mutluluk çabasý içindeyim -kötüsü, bu çabayý anlayanlarýn da ayný çabayý tatmýþ olmasý- .

Tekrarlanan sesler iþitiyorum ve heyecaným, kullanýlmaktan eskimiþ olduðu halde gýcýr gýcýr...

Her günün , her nefesin baþlamak olduðuna inanan, iþte bundan hep ümitli ve taze mistiklerden deðilim, belki de sebebi, baþlangýçlarýn sondan sonra olduðunu biliyor olmamdýr -karýþýk biraz, ama zor deðil-. Kýrýþýklýklar, sesiz anlam arama anlarýnda kalkan kaþlar ve açýklanmaya muhtaç dalgýnlýk anlarýmý da getirdim. "Sürekli"lerin ve "hep"lerin arasýna ilk geliþim de deðil bu üstelik -biliyor musunuz sizin de deðil-, yine de yüzüm kýzaracak, birinizin "hoþgeldin" demesini bekleyeceðim.

Kliþe kalýplar, bilindik sýfat tamlamalarý arasýna varlýðýný hissettirebilen satýrlar hediye etme derdindeki yazma heveslilerinin yolundan gidersem, kulaðým bekleyecek, kýzartana kadar çekecek olan eli. Beðeni þýmartacak da, burnum üstü sürtünmeyi de bilirim, göreceksiniz.


Memleketin Akdeniz'e bakan tarafýnda meskun insanlar, "acente" derler yeni her þeye. Bu yazý okuduðunuz, ondan kýsa iþte böyle, acente dersiniz diye...