Günlerden birgündü. Ben haysiyetimi son damlasına kadar tüketmiştim. Eleştiriliyordum.
Tepki alıyordum.Yazık bana; aynaya baktığımda kendimi göremiyordum artık. Başkalarının
olmuştum. Onların kuklasıydım.Cümlelerimi uzatamıyordum. Bunların hepsi geçiciydi, bir
tanesi dışında. Eskiden aşka inanıyodum ben. Ta ki, anneme '' bir daha dünyaya gelsen, kiminle
evlenirdin? '' diye sorduğumda, ''bu asla baban olmazdı.'' yanıtını alana kadar. Şimdi
cümlelerimi anlamlı hale getiren üç noktamı kaybettim ben. Artık kimseyle konuşurken daha
güzel çıksın diye ses tonumla oynamıyorum. Gün geçtikçe sesim gürleşiyor, alçak sesle
konuşmuyorum artık. Eleştiriyorum, tepki veriyorum.Çünkü dünya, evren ve ülke meseleleri
ilgilendiriyor artık beni.Konuşurken lafı gevelemiyorum.Net sorular sorup, net
cevaplar bekliyorum. Hayır öyle değil, yerine, hayır diyorum. Açıklamalarım sadece kendime
artık. Çünkü ben açıkladıkça onlar daha fazla soruyor. Ömrümün sonuna kadar yalnız yaşamayı
bir tırnak işareti içinde kafamda besliyorum. Hiç kimseyi kaybetmekten korkmuyorum. Çünkü
zamanı gelince herkes gider. Ben gidenleri beklemek yerine hayallerimin peşinden koşmayı
tercih ediyorum artık. Herkes yükseklerde gezebilir. Ama benim hayallerim suyun dibindiyse,
1 saniye bile düşünmeden dalarım. Çünkü hayaller, kaderi çizer. Ve sen. Eğer beni
eleştireceksen, zekan ile benim saygımı kazanmış olmalısın. Aksi takdirde, bir kulağımdan
girer, diğerinden çıkar bundan sonra.
Belina ÖZBEK
