İslam'ın temel öğretilerinden biri, insanın Allaha olan sevgisidir. Bu sevgi, bir insanın hayatında en temel ve en hayati ihtiyaçlardan biri olarak görülmelidir. İnsan bedeni, yüz trilyon hücresine oksijen ve su sağlanması kadar acil ve yaşamsal bir sevgiye ihtiyaç duyar. Allah için duyulan sevgi, yalnızca manevi bir bağ değil, aynı zamanda insanın ruhunda açan bir çiçek gibi tüm hayatını etkileyen, onu yeşerten bir duygudur. Sevgi, insanın ruhunda açan tomurcuklar gibi, kalpten dışa doğru yayılan bir etki oluşturur. Bu sevgi, insanın içsel dönüşümünü başlatır. Baharda yeşeren ağaçlar gibi, insanın ruhu da sevgiyle tomurcuklanır, gelişir ve güzelleşir. Bu sevgiyi yaşadıkça, insanın üzerinde bir hal meydana gelir; bu hal, onu daha fazla sevgiye yönlendirir ve Allaha olan sevgisi daha da derinleşir. Bu sürecin sonunda, insan hem Allaha daha yakın hisseder hem de Allahın yarattığı her varlığı daha çok sever. Allah sevgisi, insanın ruhunu olgunlaştırır, ona iç huzuru ve mutluluk verir. İslam, Allah korkusu ve Allah sevgisini bir arada ele alır. Allah korkusu, insanın Allaha karşı duyduğu derin saygı ve teslimiyetin ifadesidir. Bu korku, insanı Allahın emirlerine uymaya ve hayatını doğru bir şekilde yönlendirmeye teşvik eder. Teğabün Suresi'nin 16. ayetinde Allah, kullarına güç yetirebildikleri kadar Allahtan korkmalarını ve Ona itaat etmelerini emreder. Bu, iman eden bir kişinin yaşamını şekillendiren önemli bir ilke olarak öne çıkar. Ancak Allah korkusu yalnızca bir korku değil, aynı zamanda Allah sevgisini derinleştiren bir unsurdur. Al-i İmran Suresinin 102. ayetinde, Allahtan nasıl korkulup sakınılması gerektiği belirtilmiş ve Müslümanların, ancak bu inançla yaşamaları gerektiği vurgulanmıştır. Allaha duyulan bu derin sevgi ve korku, insanın ruhsal olgunluğa ulaşmasına, daha fazla sevgi beslemesine ve insanlık adına daha güzel bir yaşam sürmesine vesile olur. İnsan, Allaha iman ettikçe, Onu daha çok sever ve bu sevgi onu daha çok olgunlaştırır. Dünya hayatı, zorluklarla doludur. Ekonomik krizler, sağlık sorunları, kişisel sıkıntılar... Bunlar, insanın hayatını zorlaştıran, bazen neredeyse her yönüyle bunaltıcı olaylardır. Fakat bu zorluklar, insanın sevgisini engellememelidir. İnsan, maddi ve manevi sıkıntılarla karşılaştığında, sevgiye daha çok ihtiyaç duyar. Bir insanın, evine yemek getirmekte zorlanıyor olması, onu sevdiklerinden uzaklaştırmamalıdır. Tam aksine, bu tür zorluklar, insanın birbirine olan sevgisini daha da güçlendirir. Allaha olan sevgi, insanın zorluklar karşısında bile duruşunu sağlam tutmasına yardımcı olur. Bazı insanlar, dünya hayatındaki geçim derdini, ekonomik krizleri ve diğer sıkıntıları bahane ederek sevgiye yönelmekte zorlanırlar. Bu kadar derdimiz varken kim kimi sevecek? şeklinde serzenişte bulunan insanlar, aslında en büyük manevi kayıpları yaşamaktadırlar. Ekonomik kriz, zorluklar ve sıkıntılar insanı sevgiye yönlendirmelidir, çünkü sevgi, insanın ruhunu en derin şekilde besleyen bir kaynaktır. İslamdaki sevgi anlayışı, insanı hem Allaha hem de Allahın yarattığı her varlığa yöneltir. Sevgi, sadece bir duygu değil, bir eylemdir; bir insanın içsel dünyasında yaptığı bir seçimdir. Allah için duyulan sevgi, insanın ruhunu güzelleştirir, onu olgunlaştırır ve hayatına anlam katar. Allah korkusu ve sevgisi arasında kurulan bu derin bağ, insanın hayatını şekillendirir ve onu doğru yolda ilerlemeye teşvik eder. Sonuç olarak, Allaha duyulan sevgi, her zorluğa rağmen insana huzur ve mutluluk verecek bir kaynaktır. Sevgi, sadece Allaha duyulan bir duygu olarak kalmamalıdır; bu sevgi, insanın her yönünü kapsamalı, her adımda Allahın rızasını arayarak başkalarına da aktarılmalıdır. Sevgi, insanı insan yapan, onu büyüten ve olgunlaştıran bir güçtür.
YZ
