Bu kadar muazzamlıkta benim doğrularım nelerdi?
Nelere göz yummuş neleri ayaklarım altına almıştım?
Dünya ya atılan adımdan bu yana işleyen süreç, beynimde hangi ödemleri oluşturdu?
Sorduğum onca soruda cevapsız kayboluşlarım hayatın bana hiç bir hediye vermemesine işaret olarak görünüyor.
Hayallerden yaptığım şatolar bile ne arınmamı ne de sorularımı unutturuyor.
Öyle bir ev düşünün ki, içi tıka basa eşyalarla dolu.
Kat kat elbiseler, gidilmek istenen yer için ayarlanmış ağzı açık bavullar, yere sağlam basmak adına alınan ayakkabılar, güneşin zararlı ışınlarına karşı biriktirilmiş sayısız güneş kremi, sayısız güneş gözlüğü, dört bir yana savrulmuş içilen içki şişeleri, yer; sigara ve ot izmaritiyle kamufle edilmişcesine, sevişme sonrası üzerine boşaltılan milyonlarca sperm kaplı peçeteler, mücadele sonrası kırılan bardaklar, bardaktaki ruj ve kan izleri, perdeleri çekili kasvetli garip kokulu bir ev..
Beynimin evi de aynen böyle işte. Karmakarışık..
İçinde aranılan her şey var ama karışıklık nedeniyle çoğu şey derinlerde, üstüne giydiği diğer gereksiz gereçlerde kaybolmuş.
Toplamaya başlasam halim yok.
Gözümde büyütüyorum sanırım ama küçümsenecek gibi de değil.
Biten bir aşkın ardından aşkın beslediği gözyaşlarını akıtmak daha kolay.
Bu yüzden ağlamak bana en uygun olanı.
Gözyaşıyla temizlerim belki beynimin evini desem de bunun koca bir yalandan ibaret olduğunu gözyaşlarım bile benden iyi biliyor.
"Hayata sıfırdan başla, beynini temizle"
"Temizle beynini, başla sıfırdan hayata"
Hayat eksi değerlerin sonsuzluğundayken
bu önerim kendime güldürüyor.
Hayata sıfırdan başlamak değil,
+1000 den başlamak istiyorum oysa.
Rakamsal veriler, sonucu uçursa da.
