HEP AĞLADIN GİDENLERİN ARDINDAN...
Sen ERDEN ERKİN sen zavallı
İçinde binbir fırtına saklı
Bir türlü göremedin mavinin güzelliğini
Hep hayallerde aradın yaşamın özelliğini
Tuttun acıyı oturttun yüreğine
Boşa geçti seneler
Mutluluğa yasaklı
Hala yaşıyorsun hayret ve şiirler yazıyorsun
Eski istasyondasın treni bekliyorsun
Giden trenler dönmez biliyorsun
Yaşamla ölüm arasında bir gidiyorsun
Bir geliyorsun
Tren bir türlü gelmiyor, bekliyorsun
İstasyondan ayrılamazsın, korkuyorsun
Ya gelirlerse, ya dönerlerse
Gelen yok kendini kandırıyorsun
Dışarıda zaman değişmiş, mevsimler geçmiş
Bir tek bu istasyon var kimsenin uğramadığı
Eski bankta bir başına oturuyorsun
Unutulduğunu anlıyorsun
Bakıyorsun boşa geçmiş seneler bir başınasın
İçinde birikmiş neler neler olmuş kördüğüm
Gidenlerin oturduğu banktasın
İstasyondan ayrılma zamanın geçmiş farkındasın
Zamanın gerisindesin
Büyümemişsin; o eski çocuksun
Gidenlerin bıraktığı yaştasın
Gözlerinde gördüğüm
Hala onlar için yanmakta, ağlamaktasın
ERDEN ERKİN...
