İMAMESİ OLMAYAN TESBİH GİBİYİM
Mehmet AVCI
Bitmek bilmeyen özlemim ve derin hayallerimin içinde kayboluyorum.Kendimi her bulduğumda yüzüm de hep aynı ifade.
İmamesi olmayan tesbih gibiyim.
Çek çek bitmiyor,bitiremiyorum sıkıntılarımı.Kendimle kavga etmekten yorgun düşüyorum.
Yine yumruklarımı kendi yüzümde patlatıyorum galiba.
Bugün ağırlığımı kaldıramıyor bedenim.Yükümün ağırlığının altında eziliyorum.
Zerreler dağ oluyor gözümde tırmandıkça yoruluyorum.
En kötüsü mü?Yükümü hafifletcek olan kişi artık benden bihaber.Terkediliş gerçeğimle başbaşa kalmışım.
Kendimi her bulduğumda bu ben değilim diyor ve yeniden aramaya koyuluyorum kendimi.
İlk kez yaşlandığımı hisseder gibiyim.
Beni güzel gösteren aynalar çillenmiş ya da yüzüme bakmak istemiyorlardır kim bilir.
Oysa bir zamanlar hep karşılarında görmek isterlerdi beni.Mutlu bakışlarıma aşina olmuşlardı.
Ne kötü değil mi?Eski dosttan yoksun kalmak,ne kötü değil mi?Eskisi gibi olamamak.
Neden hiç kimse onun verdiğini veremiyor bana.Yoksa denemediğim için mi öyle sanıyorum.
İmamesi olmayan tesbih gibiyim çek çek bitmiyor bitiremiyorum onu...
lütfen görüşlerinizi mehmetavci-izedebiyat@hotmail.com adresime e-meille bildiriniz
