Her nefeste kaburgalarım kalbimi sıkıştırıp eziyor. Gerçekten unutmuş olabilir misin beni? Yoksa bilerek mi hatırlamıyorsun?
On dokuz yıl boyunca güçlü duvarların içinde bir yıkıntı taşıdım. Her gün en baştan inşa ettim, toparladım. Geriye hıçkırıklarımın yankılandığı boş odalar kaldı. Boş bir yatak ve evin pencerelerinden ana caddeye uzanan boş yollar.
Bugün evliliğimizin on dokuzuncu yıldönümü, ayrılığımızın ise ilk. Eski resimlere bakarak yapıştırdığım kırıklarım, anılarımıza tutunamadan parçalanıyor tekrar tekrar… Dudağım titriyor. Evde birilerinin olup olmadığını kontrol edip yalnız kaldığımdan emin olunca yüzümü boğuyorum yastıklara, kafamı bir kuyuya sarkıtmış gibi bağırıyorum olanca uzaklığına zavallı tüylerin.
Artık iki kişilik geniş bir yatağım var. Gece geç saatlerde gelen biri için endişelenmiyorum. Kimse bana bağırmıyor sarhoş olduğunda. Hayatımı riske atamayacak kadar durgun yaşıyorum bu aralar. Sinemaya tek başıma gittiğimde de istediğim gibi gülüp, istediğim kadar ağlayabiliyorum. Çamaşırlarla ütüler azaldı. Ev daha kolay temizlenir hale geldi. Mutfakta sadece kendim için aceleyle basit bir şeyler hazırlayıp, televizyonun karşısına geçebiliyorum.
Geceleri tek başıma kaldığımda, çıkarıp atıyorum kostümümü bir tarafa. Aynalardaki görüntüme ağlıyorum. Gece yarısı çalınmayan kapıma, aranmayan telefonuma ağlıyorum. Yalnızlığım köprüler kuruyor içimde, yayılıyor sinsice bedenime. Elimi tutabilecek biri var biliyorum, ama gelmiyor işte. Kendimi içkiye vurup rezil mi olayım komşuların dilinde? Bu acıyı sindirmenin bir yolu olmalı!
Oturduğum koltuk beni içine çekiyor. ‘Nerde yanlış yaptık’ sorusu durmadan tartaklıyor, çekiştiriyor eteğimi. Göz yaşlarım artık ‘bu akşamın hatrına bizi rahat bırak da doya doya akalım’ dermiş gibi söz dinlemeden süzülüyor yanaklarımdan.
Ve sen inatla dönmüyorsun geri,
19 seneyi yalnız kutluyorum,
Çünkü bir el kumarda kaybettin kalbimi…
Güliz Dülgeroğlu , G.A’ya
