Boş bir sandalye bekler masamın kenarında
Hiçbir zaman boş olmaya alışık olmamış
O güzel hatıralarını yad ederken
Bacakları çürümeye üstü toz tutmaya başlamış
Boş bir sandalye bekler masanın yanıbaşında
Bir zamanlar etrafı kalabalık içinde
Günden güne sesini duyurdukları azalmış
Birer birer yüzleri kayıp giderken
Bekledikleri meçhullere doğru adımlar atmış
Bir ben kalmışım başucunda bekleyen
Senin sandalyense sessiz sessiz bakmakta yüzüme
Anlatmaya kalktığımda ben ağlarım o izler
Gözyaşlarım değer o ahşaptan gövdesine
O çürümeye başlar benimse içimden azgın nehirler
Oysa senin de masanda boş bir sandalye
Yüzüne her baktığında beni sorup hatırlatır
"Son nefesime dek hep seveceğim" desende
Yarattığım o boşluğa bir gün alışacaksın
Ne kadar sevip unutmak istemesekte birbirimizi
Kabul et yenik düştü sevdamız derin uzaklıklara
Bilirim ikimizde de ayrılığa ait bir yangın
Ama ne yapalım yar;başka çaremiz kalmamış
Sende artık benim gibi unutmaya çalışacaksın...
