Bilmezdin oynadığım oyunun kahramanı olduğunu
Koşturur dururdum bu sessiz filmde
Seninle birlikte sırtını dönmüşken kelimeler
Işıklar çoktan sönmüştü gönlümdeki sergide
Karanlıkların içinde bir ses duyurmaya çalışırken
Bir ışık arıyordum seni sakladığım hücrelerimde
Anlıyordum kapıları zorlayıp açamazken
Bütün hücrelerimin anahtarı bir tek senin elinde
Ne ben açabildim o kapıları ne de başkaları
Sense zaten çoktan çekip gitmiştin
Ve giderken yanında götürmüştün baharları
Şimdi avuçlarımın arasında bir sürü anahtar
Karşımda o başkalarının yüreklerinin kapıları
Kendi hücrelerime yasak kılınmışken adımlarım
Bir başkasına dar edemezdim gönlünün yollarını
Önce bekledim ve bir hikaye yazdım ikimize
Parmaklarımsa giyotini oldu kalemimin
Bu sakladığım son sahneyle kapanırken perde
Gözlerine yaş doldu hep sevenlerimin
Onlar bana ağladı bense yalnız sana
Bir mendil bile bulamadım çoğu zaman
Ama dolacaksa gözlerim yalnız yine adınla dolsun
Acı hatıraların kadar yaşattığın güzellikler var
Oynadığım sessiz filmde kahramanım oldun ya
Bu yüzden yar senin de canın sağ olsun...
