Olabildiğince edebi, olabildiğince eşit, olabildiğince özgür olan bu site yine de bu ülkede, bu şartlarda, bu okumamışlıkta olabilirliklerin en olabiliri... Sanıyorum Türkiye'de tek ve tüm olanaksızlıklara rağmen hayatına devam ediyor... Başka bir sitede yazdığım bir eleştiri yazısı sansüre uğradı, yayınlanmadı ama bu sitede asla böyle bir şey olmadı....

Ne anlatsa bu kelimeler? / Nasıl yürünse bu kağıt yüklü topraklarda?

İnsan dediğin / Aşk / Yalnızlık /

Saçların kadar yaşarım ben / Ruhumu ince bir yalnızlık sarar her nefes alışında

Garip bir şeydir bu hayat. / Bir sürü dert edinir kayboluruz.

Annen ne anlattıysa, hangi masalları anlattıysa, hangi gözyaşını sildiyse onu ararsın; bulamazsın.
Kulağında oğlunun kalp atımı. Nerede duysan tanırsın...
Gün olur gözümüzden güneş icat eder. Gün olur severiz.
Gün olur ellerimize tapar, sonumuzu alnımıza yazarız...

Bir fesleğen ne anlar hayattan ki / yaşar… / \*\*\*

Geldik işte / Basit bir çift gözle / Zayıf bir

Bu hayat / Yalnız bir yolculuktur, / kalpsiz bir tanrıdır,

Yağmur geceyle öpüşüyor / Şeyhi\* pişman / Yaşanıyor işte aşk

Hangi hayat / Ne ister bizden / Bir kurşun kalem

Ne güzel kelimedir ‘hayat’ / Gelir geçer de anlamayız /

'Hayat'ı eleştirmek belki de mümkün değildir.
Çünkü an gelir aklına sevgilin gelir, yüzün gülümser.
Oğlunu görürsün bir önceki satırda.
'Hayat'ı kızın için bir daha kurmayı denemek istersin.
Sarı renkli bir yol hayal edersin.

Bir böcek ölümden başka ne anlar yenilmekten / \*\*\* /

Simetri sağlar aşk / Aşık olanla acı çeken arasında /

Sarı kurdeleli, siyah saçlı kız / Ellerin, manolya yaprağının rüzgarla sevişmesinden kalan tortu

Yaprakların düşüş sesini hayal etti. Martıların sevişir gibi ağlamasını hayal etti. Bir çocuk uyandırdı onu. Islaktı, çöp kokuyordu. Para istedi. Ama tüm parasını serbest bıraktığı o kuşa vermişti. Nazikçe reddetti çocuğu. Arkasını döndü. Çocuğun ettiği küfürü duymamazlığa geldi. Yürüdü, yürüdü, hiç bir şey duymadan yürüdü.

Bu mesele ta insan anlığındaki idelerin oluşumuna kadar gider ve Locke’nin ‘İnsan Anlığı Üzerine Bir Deneme’ adlı kitabını okumayı gerektirir ki herkesin harcı değildir bu iş. Bu kitapta o kadar çok ‘ters kelime’ vardır ki kitabı bitirmek ancak Kafka’nın ‘Bunaltı’ adlı eserini okumakla mümkündür.

Her gülüşünde gözlerin kaybolur / Gamzen göz kırpar / Ben

Kan kırmızısı yalnızlıklar boyunca / Sarı bir cadde uzanıyordu /