Tavaf edilen kalp evlerinin yıkıntıları arasında ayağına takılan taşları izliyordu adam. bütün bilinmiş türkülerini hiç yerine sayarak, boşluğun amansız sonsuzluğunda sürükleniyordu gecenin sırlarına.
gülün yakarışına aldandı sözüm. / yıkılmamış şehrin duvarları arasında kaldı /
konuşalacak çok söz var daha. / kelimelerin arasına sıkıştırılmış hikayeler. /
katliamdı aşk. / ölen ve öldürülen kalpler şehrinde. / yıkıntıların
düşen bir minarenin gölgesine sığınmış filistinli çocuklar gibi gülümsüyorum. / umudun sürgün edildiği
..damarlarımızdan akan kızıl renge inat daha bir soluklanıyorduk aşk aşk… aklın yetmediği yerde şehirler kuruyorduk terk edilmişliklerimize. ağlamak, kızgın ateşlerin üzerine dökülmüş yağmur gibi kavuruyordu bilemediklerimizi…
Susarak çoğalıyor boğazımda düğümler. / Kör olan rüzgarlar / Yalancı
Sımsıkı tutuyordu. / Keskin uçları kaya parçasının / Yırtıyordu avuç
Zaman. / Avuçlarımızdan düşen damlalar gibi. / Bitişlerin noktasında,
Sararmış yabanıl otlar / Göz değmiş şehrin üstüne / Nazar
Issız günün semasına / Yüzümü dayadım. / Yıkılan kentlerime bakarak,
Ihlara’dan kalkar kuşlar / Kanatlarına vuran güneş raksıya. / Ölüm
Bir ölüm verin bana / Parmak uçlarımdan döküleyim. / Kelimelerim
Hayatın savrumunda savruldum. "Ekin idim oldum harman" türküsüne uyak düştü alın yazım. Bildim. Gördüm. Sevdim. Ellerim kalemde tuttu, silahta... Yarin ellerinden başka el bilmedi... Çocukluğum üzerine düşen bir kartanesi gibiydi ömrümün. Eridim... Sonra Şair olmak düştü bahtımıza, hüzünlere gark olduk, kavgaya bağdaş kurduk... Eyvallah...
Özünü bilen geçmişim var sahnemde. Kırılmış aynaların aksinde yanar yüzüm. Gögsümde hazin yüzü saklı özlüğünden geçemeyen değil, geçmeyen geçmişimin... bizi bilen bilir... ki biz "can ellerinden gelmişiz"...
eyvallah...
istanbul
zamana,kentlere,analara,çocuklara,hayata dair
sezai karakoç ahmet arif dostoyevski murathan mungan nizar kabbani
hakan albayrak-cahit zarifoğlu-nizar kabbani
