Benim anlatacak tek bir hikayem vardı. O da tam karşımdaydı... Ona onu anlatabilirdim bir tek. Bazı yıllar yine buraya gelip, onu unutmamak için verdiğim çabaları, mutlu olması için dua ettiğim geceleri belki yapabilirim diye başladığım ama ikinci görüşmede bırakıp gittiğim adamları...
Van’a… Gönlümü fetheden bu güzel şehre. Hayatımın iki yılını kocaman yıllara dönüştüren tüm yaşanmışlıklarıma…/ Artos Dağı’nın
Senin şehrini unuttum diye, başka şehirlere göçmedim ben.
Başka dağların yamaçları, başka denizlerin derinliği sen kadar uzak kaldı bana.
Gözlerimi sakınırken uçurumların maviliğinden, zifiri karanlıklarda sen diye boğulmaktı beni mutlu kılan…
Acı çekti diyenlere inat, acı çekmedim ben…
Şükür ettim
Sahipsiz şarkılar ağlıyormuş / Güneş batarken dağların tepesinde / Ellerini
Virgüllerin anlatmaya yetmeyeceği sorular sıralandı dudaklarımın ardında. Üç noktalar kilometreler etti içimde de yine de sormadım…
‘’ Hepimiz bazen birileriyle o kadar yakınlaşırız ki dostluğumuzu ya da kardeşliğimizi hiçbir şey engellemiyormuş gibi görünür, bizi ayıran küçücük bir köprü vardır, hepsi o kadar. Ama tam sen bu köprüye adım atacakken sana şu soruyu sorsam: Bu köprüyü geçip bana gelir misin? İşte o anda artık bunu
Gidiyordu kadın… / Mor acımasızlığını boynuna bağlayarak / Gidiyordu…
Dudakların dilini hapsettiğinde / Benim baharlarım hazana dönüyor / Kelimelerin
Öyle bir şehir var içimde yalnız kuşları besliyorum / Çığlıklar çığlık atıyor yüreğimin
Hadi git artık. Git de koyvereyim hayatı. Bak ne zamandır taşıyorum omuzlarımda yoruldum da ben. Kaldıramıyorum yaşamı yaşamayı... Şu köşeyi de döndüğünü göreyim, beynimin iflas tuşunu çekeceğim. Kendime ''düş'' diyeceğim.
Yalnızlığımın kollarıyla seni aldattığımı biliyorsun / Geceleri yüzümü yalayan asıl şeyin gözyaşlarım olduğunu…
Derince bir ağrının ağırlığı ağrıyor / Bahar kışın ellerini ne zamandır bırakmış
Bir keresinde annem, ''bazen, insanlar birbirlerini o kadar çok sever ki, sorun onlarda olmaz. Sorun sevgilerini taşıyamamakta olur güzel kızım.'' dediğinde... Allah'ın bana benim taşıyamayacağımdan fazla aşk verdiğini düşünür, O'na da kızardım.
‘’Zaten olmadı bunlar / Zaten yaşanmadılar / Sen bitmedin, ben
‘’Usandım bu canımdan derdinle geze geze…’’ Neşet ERTAŞ / Uzak türkülerin
(İskele, Kale, Edremit, Gevaş… Mumları yanıyor şimdi hepsinin. Göle vuruyor ışıkları… Kar üşütüyor da insanı, karsızlık
Her şeyin bir sonu var elbet dedi kadın kendine.Limanlar bekleme yeriydi ve gemiler zamanı gelince giderdi.Gittiği o kadar çok şey vardı ki.Ve şimdi yüzünü yine gitmelere dönüyordu.Öykülerini taşımakta zorlandı hep.Yazarken gözyaşları şahitti. Çünkü ela gözleri bir tek o zaman yeşile kavuşuyordu.Ama artık hep ela kalsın istiyor.Gidişleri biriktiriyor ve intihar saklıyor gözbebeklerinde.Mavi yosun kokulu uçurumda yalnızlıklar betimliyor.Kabulleniyor vazgeçmeyi.Umarım başka bahara o şehirde diye yazdı vakti zamanıyla.Şimdi sonbaharda ve o şehirde.Mutlu...2007-2009 yılları arasında izedebiyatta yazdı.Yazdıkça yaşadı, yaşadıkça da yazdı.Sonra vakit geldi izedebiyatta sus düştü payına.Dar ağacı bile kabul etmedi onu.Limanlar bekleme yeriydi ve gemiler zamanı gelince giderdi.Çıktığı kapıları hiçbir zaman çarpmadı.Kim bilir?Belki bir gün payına düşen sus kalkıverir üstünden.Kim bilir?
www.caglagokdeniz.com
bartınvanistanbul(üç mavi için şükür her daim)
Kanıyla yazan kimse okunmayı değil, ezberlenmeyi ister.nietzsche
.
