bazen en yakında durur. gözlerimizin önünde. parmaklarımızın ucunda. nefesimizin sıcaklığında. bütün kelimelerin içinde, suna’ nın ve leyla’ nın efsanelerinde. havva’ nın kadınlığında, hatice’ nin dostluğunda, züleyha’ nın aşkında saklıdır o.
hayat denilen bu kokuşmuş sistem bizi bizden alıkoyarken, elimizde ve avucumuzda olan bütün birikmiş gençliğimizi bizden götürürken, anlık zaman dilimlerine sıkışmış körlükler yaşıyoruz. işte o an bir görünüp bir kaybolan o' nu tırabzanlardan düşürüyoruz.
ah hayat ne kadar da acımasız.
aslında hayatın acımasızlığı, dünyanın fenalığı, o’ nun olmayışı ya da bizim giderek çürümemiz değil, almamız gereken mesafeyi alamamış olmamızdır sorun. biz her dem geçtiğimizi sandığımız uçurumlardan düştük. hiç bir uçurum, bizim kazdığımız çukurlar değildi. biz ne zaman önümüze bakmaktan vazgeçtik, işte o an bütün uçurumlar ayaklarımıza serildi.
düşmek en kolayıydı.
dağılan düşlerimizin ardına saklanmış oyunlarımızı bozuyorduk. yoksulluğumuzu o’ nun yoksunluğu ile bütünleştirip, dağlanmış cümleler kurguluyorduk sabahlarımızın kör aynalarında. ne zaman çevirsek yüzümüzü yağmurların arındıramadığı yalnızlık izleri alnımızda yazıyordu. yazgıları yargılamak bize düşmediğinden iman ediyorduk acılarımıza. acı, mülteci bir hüzünle sokuluyordu bünyemize. damarlarımızdan akan kızıl renge inat daha bir soluklanıyorduk aşk aşk… aklın yetmediği yerde şehirler kuruyorduk terk edilmişliklerimize. ağlamak, kızgın ateşlerin üzerine dökülmüş yağmur gibi kavuruyordu bilemediklerimizi…
şimdi bir aşk mıdır bizi yerle yeksan eden?
yoksa bir aşkın bize bıraktığı uçurum günlerimidir aklımızdan geriye kalan.
delirmek en zoruydu.
Mehmed asım
