"Yazmak, aslında, 'Ben kimseye bir şey borçlu değilim!' diye bağırmanın en kibar yoludur." – George Orwell"
"Yazmak, aslında, 'Ben kimseye bir şey borçlu değilim!' diye bağırmanın en kibar yoludur." – George Orwell"
Her yazar gibi Kafka da öldükten sonra birtakım iddialara maruz kaldı. Hepsinden öte, Kafka, ölümünden sonra tanındı. Nitekim, son zamanlarda özellikle Türk basınında yankılanan (asıllı ya da asılsız) iddialara ithafen...
Giden birine, gitmesin diye, giderse bıraktıklarını da yanında götürsün diye yazılmış bir mektup.
Biraz kırık, biraz dökük duygular. Üstüste gelmişler hayalleri oluşturmuşlar. Gerçekleşmeyecek duyguların üstüne bastırmak; kişinin sevinç, güven ve her türlü etkinliğinin normal olmayan bir biçimde arttığı ruh hastalığını, maniyi çıkarmış ortalığa.
Aslında bu bir mektup, okuyanı yok.
Arada bir Kafka oluyorum. İçimde durduramadığım duygularım, bastırmaya çalıştığım serzenişlerim ve değişmeyen surat ifadem ile.. Siz bana, "Kafka'nın kadını" deyin.
Havadan haberi yok ama tahminen sıcak olmalı. Esen rüzgar dışarıdan değil odadan geliyor, iyi hissettirmesi yeterli. İçtiği kahvenin haddi hesabı yok, biraz da havyar lütfen. Arada sırada entelektüel olmalı insan, kahveli çikolata yemeli avuç avuç. Onların evinde hayat çok, ama nefes almayı bilen yok. İçine kendini kapadığı, üzerine kilidi taktığı, bir de anahtarını yuttuğu odada kitaptan başka bir şey yok. Okudukları yalnızca kendi kitapları, çektiği acılar da haliyle yalnızca onun. Dakikalar onu bencil kılarken, akşamları sadece bir parça yiyebiliyordu. Bir de nefes içiyordu. Onun yaşamı böyle geçiyordu. Mutluydu. Kahve içtiğinde uyanık kaldığı, bir kere daha birer kere daha hayalleriyle buluşabildiğine mutlanıyordu. Ötesi yok. Kahveli çikolatalar da işin promosyonuydu. Kendini ödüllendiriyordu. Gün sıradandı. Kendine kanarken yine kendine susuyordu. Okuduğu yalnızca kendi kitaplarıyken, bir yandan akşamüstü gelen altdudağı ısırıyordu. Hayatı böyle geçiyordu. O artık kör. Bir altdudak, nereden geldiği bilinmeyen rüzgar bir de kendine kendini kanatan yazılar. Kendine kendinin kıldığı kendiyalnızlığı.
İstanbul
Franz Kafka, Milan Kundera, Albert Camus, Oğuz Atay, Tezer Özlü, Küçük İskender, Orhan Pamuk, Cesare Pavese
Tezer Özlü, Franz Kafka, Oğuz Atay
Ercan Kesal
