Sabahýn ilk ýþýklarý yine dünyayý, sevenlerine sevdirmeye baþlamýþtý. Bacalardan yükselen soba dumanlarý, sabah esintisiyle kol kola girmiþ en güzel performanslarýndan birini sergiliyordu. Kediler sokak köþelerinde, çöp tenekelerinin baþýnda en güzelinden bir kahvaltýlýk peþine düþmüþtü. Gececi sokak köpeklerinin henüz uyanmamýþ olmasýna herhalde en çok sevinen onlardý.
Yüksek binalarýn arasýnda etrafý naylon ve branda beziyle çevrilmiþ; içi küçük, yaþadýklarý büyük bir sýðýnaktý burasý. Etraf daðýnýk deðildi çünkü daðýlacak bir þey yoktu zaten. Üç- dört parça çanak-tabak, bir çift ayakkabý, bir el arabasý, ortada bir hasýr ve köþedeki somyada battaniyesine bürünmüþ uzanan Süleyman Baba…
Biraz sonra yaþlý gözler aralandý. Güneþin tatlý ýþýðý naylon duvardan süzülüp yüzünü yakmaya baþlamýþtý bile. Eline baþ ucuna attý. Þapkasýný buldu el yordamýyla, baþýna geçirdi. Üzerinde kývrým kývrým olmuþ battaniyeyi kenara itti. Doðruldu belini doðrultabildiðince. Güneþ doðmuþtu çoktan. Biraz sonra çöpçüler gelir, toplarlardý her þeyi. Biran evvel gitmeliydi. Pabuçlarýný, arkalarýna basarak ayaðýna geçirdi. El arabasýný aldý. Yürüdü günün ilk ýþýklarýnýn üstüne.
Bu sokaklar… Ömrünün büyük çoðunu buralarda harcamýþtý. Bazen kaldýrýmlarýnda uyumuþ kalmýþ, bazen sokak lambasýnýn ýþýðýnda yemiþti akþam yemeðini. Aðlamayý unuttuðu günden beri sadece yaðmurlu gecelerde ýslanmýþtý alaca sakalý.
- Hayýrlý iþler Nusret.
- Ooo.. Hayýrlý sabahlar Süleyman Baba. Gel çay hazýr.
Düþündü. Bir ocakta fokurdayan demliðe baktý, bir de az ileride aðzýna kadar dolu bekleyen çöp tenekesine. ‘Altý üstü bir bardak çay deðil mi?’ dedi içinden el arabasýný özenle park ettikten sonra oturdu kaldýrýmdaki tahta iskemlelerden birine.
- Nasýl gidiyor iþler Nusret.
- Ýyidir be Süleyman Baba, ne olsun hayat telaþý iþte.
Nusret önündeki sehpaya býrakýverir kenarlarý iþlemeli çay tabaðýndaki tavþan kaný çayýný…
- Ee, sen dün hastaneye gittin mi baba?
- Gittim. Þu canýna yandýðým dünyada bir rahat edemedik be Nusret. Ýlaç yazdý. Bunlarý bitene kadar kullan, dedi.
- E paran var mý ilaçlara yetecek ?
- Nerde… Bugün yarýn biraz toparlarýz herhalde. Zor bu iþler Nusret, çok zor…
- Bak eðer çok sýkýntýn olursa… Hani bizde de yok ama buluruz bir yerlerden inþallah…
Nusret’in son dediðini duymamýþtý bile Süleyman Baba. Gözleri ileriye dikilmiþ, öylece bakýyordu. Bakýyordu çünkü az önce aðzýna kadar dolu iken gördüðü çöp tenekesinin yanýna koca bir çöp arabasý gelmiþ ve belki de ilaç parasýnýn yarýsýný götürmüþtü. Yerinden fýrladý yirmilik delikanlýlar gibi. Belki yetiþirdi arabaya. Bir iki parça iþe yarar bir þey kurtarabilirdi belki. Nusret, öylece þaþkýn kalakalmýþtý yanýndaki iskemlede.
Adýmlar birbirini olabildiðince hýzlý izlemeye çalýþýyordu. Ancak nefesi týkanýyordu. Dayanamadý. Ellerini dizlerini atýp soluklandý. Gözleri hala çöp arabasýndaydý. Ýþlerini bitirmiþti görevliler artýk. Süleyman Baba’dan habersiz bindiler araçlarýna ve onun umutlarýný, ilaç parasýný da yanlarýna alarak uzaklaþtýrlar…
Yorulmuþtu. Birkaç dakika öylece bekledi. “Ah Süleyman ah… Al sana sabah keyfi, al sana çay…” Yavaþ yavaþ vardý çöp tenekesine. Elinde Nusret’in boþ çay bardaðý vardý. Sabah keyfi yani… Ýlaç parasý yani… Son defa eðildi çöp tenekesine, þöyle bir baktý; bomboþtu. “Ah Süleyman ah… Al sana sabah keyfi, al sana çay…”




Yaþar Çetinkaya 18 Aðustos 2011