“Analar Hacer olmadýkça oðullar Ýsmail olmayacaktýr!” Birol Topuz

Kim ne derse desin, bir çocuðun ilkokulu aile otaðýdýr. Baþöðretmenleri de anne ve babasýdýr. Yaþadýðý ve yaþayacaðý o bir tek hayatýn ilk dersini anne ve babadan alýr çocuk. Daha ilk ders isimlerle baþlar. Çocuk ismini ve ondaki derin anlamý hemen öðrenmelidir. Mesela Hatice, erken doðandýr, Zeynep güldür. Mehmed, Muhammed’dir ve övülmüþtür, emindir… Her çocuk, ismindeki gizli anlamý taþýr gülüþünde, yürüyüþünde, halinde ve kalinde. Bu arada çaðýmýz, yeni isimleri de yakýþtýrýr çocuklara: Yüksel, Devrim, Önder, gibi. Çaðýn duygularýyla, çaðýn alýþkanlýklarýyla isimleniverir çocuklar. Her yaþanýlan çað, çocukluða yeni bir biçim çizer.

Çocuk ailede sevgiyle çaðrýlýr, kucaklanýr, öpülür ve sevilir. Daha ilk sevgiyi anne ve babasýnýn sýcak busesini yanaðýna kondurulunca öðrenir. Sevgiye uzanmayý, onu tutmayý ve ayakta kalmasý gerektiðini öðrenir. Anne, þefkati de öðretir çocuða. Çocuk, pencereden süzülen ýþýðý görür, güneþi izler ve sýcaðý öðrenir, ateþe dokunur acýyý öðrenir, suya dokunur serinlemeyi öðrenir.

Dedeler ölümü öðretir çocuklara. Gidip de gelmemeyi, hayatýn bitmeye mahkûm olduðunu… Çocuklar þaþýrýrlar dedelerinin apansýz ölümüne. Dede yoktur artýk, dönmemek üzere gitmiþtir. Bir daha konuþmayacak, zeybek oynamayacaktýr. Filistin’de, Yemen’de Osmanlý’nýn onurunu korumak için katlandýklarý sýkýntýyý, çölleri bitiren inançlarýný anlatamayacak, duygulanýp gözleri dolmayacaktýr…

Paylaþmak yaþamanýn anlamýdýr. Çaðdaþ felsefelerin bencil ilkelerini tanýmayýp, annenin sevgisini kardeþlerle paylaþmaktýr yaþamak. Sonra sofradaki ekmeði paylaþmak, yürekteki sýkýntýyý, yarýndaki ümidi paylaþmak. Hayat, ailede paylaþýlýr. Hatýralar, büyük kayýplarýn acýlarý, bayram sevinçleri ailede paylaþýlýr. Paylaþmak ilk olarak ailede öðrenilir, sindirilir…

Çocuk, beslenmeyi öðrenir ailede. Gün Allah’ýn adýyla baþlar. Sabýr öðrenilir, þükür ve hamd öðrenilir. Çocuk, ailede inanmayý, gönül huzurunu öðrenir.

Babalar ansiklopedilerden daha çok þey bilir aslýnda. Ansiklopediler sayfalarca yazar, ama babalar onu yýllarca yaþar. Topraðýn çatlayýp sonra suya kanmasýný, zeytin fidelerinin kocaman aðaçlara dönüþmesini, þehirleri tarumar eden savaþlarý, mutlu bayramlarý yaþamýþtýr babalar. Neden artýk imparatorluklarýn kurulmadýðýný, “gülistan” kelimesinin neden çok az kullanýldýðýný, yaðmurlarýn neden kirli yaðdýðýný, ayýn neden güneþe eriþemediðini babalar çok iyi bilir.

Anneler özverinin, sabrýn ilk damlalarýný içerirler çocuklara. Annelik, büyük öðretmenliktir. Anneler çocuklarýna insan olmayý öðretir. Ýnsan, bilgiyle insandýr çünkü. Bilgi herkese haktýr ve o gerçektir. Kötülükle savaþmak, sözünde durmak, doðruyu konuþmak, yine doðruyu bulmak gerektiðinde þehit olmayý anneden öðrenir.

Çaðýn sistemleri, çocuðun eðitimi için ne kadar aileyi dýþlayan modeller geliþtirmeye, öðrenmeyi, sistemin gerekleriyle donanmýþ kurumlara taþýmaya çalýþsa da, çocuðun ilkokulu ailesidir. Anne ve baba, ilk ve baþ öðretmenlerdir. Hiçbir yapay sistem çocuða, hayatý ve gerçeðini, hücreleri birbirine kanla, duygularla, güvenle, samimiyetle kenetlenmiþ bir kurumdan daha iyi biçimde öðretemez herhalde. Çocuklar ancak, saðlam aileler, bilgili ve inançlý anne ve babalarla aydýnlýk gelecekleri ümit edebilirler. Gerisi lafý güzaftýr..

Velhasýl, hayat ailede baþlar ve aile yaþamayý öðretir insana…




http://twitter.com/yusairmak
https://www.facebook.com/yusairmak
yusairmak@hotmail.com