DUDAKLARININ KIRMIZISINI GELÝNCÝKLER KISKANSIN

Her þey küçük bir tomurcuðun yapraða dönüþmesi gibi sabýrla ve renginde kendi sihrini gizleyen o parlak yeþilin mucizesi gibi kendi deviniminde olsun istiyorum.
Zaman hiç eskimesin, hatta her sabah kendini tazelesin. Seninle paylaþtýklarýmýzý biriktirmeden, alýþkanlýða dönüþtürmeden yaþayalým. Her þey hep ayný, seninle ilk tanýþtýðýmýz günkü gibi kalsýn. Ýçli dýþlý, yapýþ yapýþ olmadan, üzerimize kokusu sinmeden ve sýradanlaþtýrmadan geceleri paylaþalým istiyorum.
Aklým hep tetikte ve yaþadýklarýmýzýn rehaveti üzerimize ölü topraðý serpmeden tazecik kalsýn istiyorum. Sana hep ilk günkü gibi çiçek alayým örneðin. Her akþam iþ çýkýþýnda sevdiðin sütlü çikolatalardan, çilekli dondurmadan alayým.
     Sen benim sýðýnaðým ol elbette. Ýþ saatlerimi, dakikalarý yolup geçmiþe attýðýmda koþa koþa sana geleyim. Ne olur yorgun bedenimi sakla koynuna ama beni sahiplenme. Benim için endiþelenme ve uykularýnýn celladý yapma. Rüyalarýna çaðýr beni ama korkularýna yaklaþtýrma.
Ýçimde çok tanýdýk bir his var. Bütün yollarý, bütün sýnýrlarýmýz yýkýp attýðýmýzda sanki her þeyin rengi solacak. “Bir kez daha yanýldým. Aradýðým bu deðil ki.” demek istemiyorum. Evet, sen de biliyorsun ki beni sevmeni istiyorum. Kelimeler duvarlardan sekmeden, yerlerde yuvarlanmadan eski bin ninni tadýnda kucaðýma kývrýlsýn. Keyifli mýrýldanan bir kedi kadar yumuþak ve sevecen olsunlar istiyorum. Kocaman cümleler etrafýmý kuþatýr, elimi kolumu baðlayýp beni çaresiz eder diye korkuyorum. Ve ben seni iþte o zaman sevmeye mecbur, çaresiz kalýr… Bakmaya doyamadýðým o yeþim rengi gözlerinde boðulurum.
Her sabah seninle buluþtuðum o otobüs duraðýna senden erken geleyim. Evden çýkmadan önce aynada uzun uzun kendime bakayým. “Sakalým ne kadar çabuk gelmiþ. Daha týraþ olalý bir saat bile olmadý.” deyip kaygýlanayým. Saçlarýmý özenle tarayayým. Pantolonumu uygun gömleði seçerken kararsýzlýktan deliye döneyim. Evden çýkmadan önce çok sevdiðim týraþ kolonyamdan kolonyadan sürüneyim. Ayakkabýlarýmý pýrýl pýrýl parlatayým. Ayakkabýlarým tozlanacak, pantolonumun ütüsü bozulacak diye endiþeleneyim. Seninle her buluþmamýzýn heyecaný ilk günün tadýnda, heyecanýnda kalsýn istiyorum. Ve seni her gördüðümde aklým dursun, yüreðim yerinden fýrlasýn. Acemi ve utangaç yeni yetme delikanlýlar gibi olayým.
     Bana eski aþklarýný ve çocukluk anýlarýný sakýn anlatma. Benden önce yaþadýklarýný, kazandýklarýný ve yitirdiklerini, baþarýlarýný ve hatalarýný, acýlarýný ve sevinçlerini hiç olmamýþ saymak istiyorum. Sen de bilirsin ki, eski defterler ön yargýlarýmýzýn da kapýlarýný açar. Farkýnda bile olmadan eski temellerin üzerine kocaman duvarlar öreriz. Býrak, geçmiþ kilitli sandýklarda, karanlýklar içinde kalsýn. Her þey seni gördüðüm o akþamla baþlasýn.
     Ýlk defa her þey baþka türlü olsun istiyorum. Ýlk kez bencilliðimiz, aç gözlülüðümüz, kýskançlýklarýmýz, hýrslarýmýz yani insan zayýflýðýmýz yolumuzu kesmesin istiyorum. “Hiçbir aþk sonsuza kadar sürmez. Her yeni gün sona giden yolu kýsaltan yeni bir adýmdýr. Zaten aþk diye bir þey yoktur. “diyen herkes yanýlsýn.
     Gelincikler varsýn kýskansýn dudaklarýnýn kýrmýzýsýný. Rüzgarlar saçlarýnda rüyaya dalsýn. Varsýn ay geceye yaslanýp, altýndan elleriyle denizleri okþasýn. Ýlk defa bütün kitaplar yalan, rüyalar gerçek olsun. Sevdamýz ýrmaklarda yýkanýp, yýldýzlara asýlsýn. Her þey baþka türlü olsun…

Seyfullah Eylül 2004
Deniz Fenerinin Güncesi