canan
Elini versene bana, dedi. Dünyalar benim oldu. “Al senin olsun. Ýstersen hiç geri verme, Sende kalsýn,”diyecektim. Þakanýn hiç sýrasý deðildi. Önce elimi acucunda tuttu. Sonra sýrayla bütün parmaklarýmý tek tek yavru bir kumruyu sever gibi okþadý. Sonra avucunda tuttuðu elimi kucaðýna býraktý. Baþýný omuzuma koydu. Az kalsýn aklýmý kaybedecektim. Saat þimdi kaçtý örneðin? Günlerden hangisiydi? Biz neredeydik? Mevsimler silindi, zaman söküldü ve sokaklar birbirine dolaþtý. Aðaçlar þaþkýn gözlerle bize bakýyordu. O an dünyanýn tek bir gerçeði vardý. O da Canan…
Sonra ansýzýn bütün saatlerin zembereði boþandý. Akþam freni boþalmýþ eski bir kamyon gibi çýkýp geldi. Evden beklerler, geç kalmayayým, dedi. Onu duraða götürdüm. Otobüsü hiç gelmesin diye dua ediyordum. Aksine çabucak geldi. Ýyi akþamlar, yarýn görüþürüz, diyebildim. Kalabalýk otobüsün içinde bir ara yaðmurluðunu görür gibi oldum. Sonra uzak bir karartý olup gözlerimden yitiverdi. Ýlk kez o durakta onu benden uzaklaþtýran akþama kýzdým. Güneþi karanlýklara sarýp saklayan akþama… Uykularýmý kaybettiðim geceler de böyle baþlamýþtý. Kan çanaðý gözlerle sabahý bekliyordum. Ama yalnýz deðildim. Hem ay, hem yýldýzlar vardý hem de Canan…
Bir gün yirmi dört diyenleri hiç ciddiye almýyorum. Ciddiye almak þöyle dursun adamdan bile saymýyorum. Zaman yaþamadan geçip gittikten sonra bir gün elli saat olsa ne yazar? Benim günüm Canan’la baþlar. O otobüsten iner, saniyeler fýrýldak gibi dönmeye baþlar. Ve akþam olur. Canan otobüse binip evine gider. Bütün saatlerim yüzünü gördüðüm son anda týk diye durur. Telefonla konuþtuðumuz, sohbet sayfalarýndan birbirimize yazdýðýmýz anlarda önemlidir. Ama saçýmýn ucundan ayak týrnaðýma dek yaþadýðýmý hissetmek ancak o yanýmdayken olabilir. Ders zili çalýncaya kadar yarým saatten biraz vaktimiz vardýr. Bir simit alýrýz. Ýki de çay, bir parça o koparýr bir parça ben. Kantinde geçen zaman günün en güzel dakikalarýdýr. Gereksiz kaygýlar içinde çýrpýnýp dururum. Acaba bir gün benden býkar mý? Gönlü geçer ya da bana olan ilgisi uçup gider mi? Bir de þu susam meselesine kafak takýlýp durur. Ya diþimde susam kalýrsa ve her güldüðümde o nale tordan pis pis sýrýtýrsa. Ýþte o zaman biterim ben.
Bir de þu okul zilini icat edene kafam takýlýyor. Günde en az yirmi küfürüm var. Kemikleri sýzlarsa sýzlasýn. Bana ne? Biz teneffüslerin çoðunda görüþemiyoruz. Otuz kiþi içinde ne konuþulabilir ki zaten. Herkesin gözü üzerimizde… Arada bir baþkalarýna hissettirmeden bakýþýyoruz. Hepsi bu. Sade suya tirit iþte... Ve ben aklýmda binlerce konu, týrnaklarýmý yiye yiye öðleni bekliyorum. Hani gün yirmi dört saatti. Vakit öðlene ulaþtýðýnda ben hala günün kýrk dakikasýný yaþamýþ oluyorum. Arada bir okulu kýrabilsek... Her türlü deliliði yaparmýþ ama okuldan kaçmak asla. Üç öðretmen ayný gün hastalansa dünya mý batar? Vay anasýný arkadaþ… Bir türlü olmuyor be.