Ýnsanoðlu her zaman güzelin peþine düþmüþ bir yerlidir. Tüm yollar da güzele gitmek için, güzele götürmek için vardýr. O yola giden, ona kavuþturan en güzel yol da hiç kuþkusuz söz ve yazýdýr. Ýnsan gönlü bu yolculuða startý ilk buradan verir.

Söz ile nice amaçlar maksuda erer.
Hatta nice amaçlar için söz; bitmeyen, tükenmeyen imkanlar dünyasýnýn bir diðer adýdýr.
Ýnsan, kültürünü, estetiðini söze borçludur, medeniyetler sözle kurulur ve yine sözle korunur.
Baþka kültür ve medeniyetleri de sözlerle deðiþtirir, sözlerle parçalar ve yok edilebilir.

Ýnsan, tabiatý kendine katan bir varlýktýr.
Onu kendisine daha faydalý, kendisi için daha güzel hale getirerek, bütün sýrlarýný, güç ve kuvvet kaynaklarýný didik didik etmektedir.
Onun dilini kendi diline tercüme ederek, kanun ve prensiplere ulaþýr.
Bunlarý da hayatýna tatbik eder.
Bu tatbikat tekniði, bu kanun ve prensiplerde ilmi ifade etmektedirler.
Çoðu zaman insan için bir uçak kuþtan daha þaþýrtýcý, daha güzel, madeni bir takým sesler kuþ ve su seslerinden daha hoþtur.
Çünkü onlarý kendisi bulmuþtur.
Ýlim ve teknik, insanýn, tabiatý tabiatla bulmasý ve anlamasýdýr.
Bunu da söz ve yazý ile baþarabilmiþtir.

Ýnsan insaný kendine katan kendinde bulan bir varlýktýr.
Onu daha güzel hale getirmek için bütün sýrlarýný, güç ve kuvvet kaynaklarýný, hatta zaaflarýný araþtýrýr.
Onunla anlaþmak için ortak bir dil kullanýr.
Onu ortak bir hayata çaðýrýr.
Birlikte bu hayata yön ve biçim kazandýrarak, devlet ve milletler halinde büyük varlýklara ulaþýr.
Yaþadýðý bu hayatýn muhtevasýný oluþturan, onu canlý ve anlamlý tutan þey de kültür ve irfandýr.
Ýþte bu irfan hayatýnýn dokuyucu mekiði söz ise, doku ve desenleri de edebiyattýr.
Edebiyatýn özü de inançtýr.
Edebiyat, insanýn, tabiat ve insaný insanla bulup anlamasý ve anlatmasýdýr. Bunu da söz ve yazýyla yapmýþtýr.
Gönülleri yapan da yýkan da sözdür.
Bir güzele düþmüþ gönüle güç veren, o gönlü teselli eden yine sözdür.
Gönüller koz asýnýn ipek böceði sözdür.
O kozada söz inançtýr, sevdadýr.
Söz gönlün yüzüne tutulan aynadýr.
Her insan kendi içini ve kendi dýþýný sözlerle görür ve bulur.
Hasretini çektiði güzeli onunla arar, onunla yakalar.
Ancak insan süzme bencildir.
Bu bencilliði onu bir eþekten deðersiz kýlar.
Ýster kiþi, ister aile, ister þahýs iþte bunlardan her biri kendine göre ve kendini layýk görerek, güzele tek baþýna sahip olmak ister.
Her biri en güzeli tek baþýna kendisinin avladýðýný iddia eder.
Ýþte bu lanet olasý rekabet veya yarýþ kin doðurur, düþmanlýk doðurur.
Aranan göze insanlýk destaný olan edebiyat bütün bunlarýn temsil ettiði hikayeleriyle doludur.
Halbuki güzel tektir.
Bütün arayan yolcularýna ufuklarý açýktýr.
Yollarý ve kapýlarý, sevdalýlarýn nefesleri sayýsýncadýr.
Bütün yüzlerde ve gönüllerde onun þiirinin kafiyelerini okuyabilir gerçek âþýklar.
Hakiki edebiyat, gerçek âþýklarýn gönül destanýdýr.
Söz, o kapýnýn kuludur.
Yol, o erlerin yoludur.
O yol ki insaný güzelce ve güzelliklerle alýp mutlak güzele erdirir.
Gönlüm edebiyat denince niyeyse artýk bunu anlýyor.

Siz ne anlýyorsunuz bilmiyorum…