bilmiyorum;
hissettiklerimi dile getirmekten,
söyleyip – söylememekten alýkoyacak beni ne var?
kalmýþým, tek baþýma gözlerim nemli
dalmýþým, tek baþýma resminle sitemli
saklamýþým fikrimi bir elim beynimde
gizlemiþim kalbimi bir elim göðsümde

bilmiyorsun;
sensiz geçen soðuk eylülleri,
yün yorgan altý titrek üþümeleri,
yaþattýðýn depremleri,
Yuþa ve Zeynep’le uzun sohbetleri
sað olsunlar;
uyuþmuþ bedenimin can yoldaþý oldular

þimdi kaçýþlarýmdan geriye kalanlarý;
son yolculuðuna uðurladým perde arkasýndan
buðulu cam her þeyi bir bir anlatýr bana
ardýndan çizdiðim yollar
artýk uzaklara çaðýrýr beni
ister istemez açýlýr pencerem
tatlý bir rüzgardýr gelir eser
düþlerimin arka bahçesinden
bir can, bir ten kokusu gelir burnuma
çoðulcu düþleri barýndýran
þefkatli kollarýn gülümseyiþlerini andýran
bükülür kollarým bir yýldýrým düþer yüreðime
aniden sessizliðe kavuþur sýcak bedenim

ölmeliyim artýk;
ya da gitmem mi gerekir bu þehirden?
ya da topraðýn þefkatine
bahçemdeki kiraz aðacýna,
belki selvi aðacýna,
veyahut söðüdün dostluðuna mý sýðýnmalýyým?
bilmiyorum;
hiç içim ölmek istemez
çünkü yalnýz kalýr, yalnýzlýðým
caným sevgilim