Bir hikayenin nerede baþlayýp nerede biteceðini kim bilebilir... Donup kaldýðým o anlarda acýnýn daha fazla olamayacaðýný düþünürdüm hep. Ama farkettimki hep daha fazlasý var.

Kelimelere dökülen biz yada hayatýmýz deðil aslýnda. Hayatta kalma dürtüsünün þekillendirdiði ve korku ikliminin hüküm sürdüðü bir haritada kendimizi arýyoruz çýplak geçmiþimize tuttuðumuz projektörlerin ýþýðýnda. Hiçbir anlamý olmayan anlara, aklýmýzda kalmýþ görüntülere anlam yüklüyoruz gerçeðin yerini hiçbir zaman tutmayacak iþaretlerle, yani kelimelerle. Bu acýnasý durum, çok çaresizce ve can havliyle yaptýðýmýz bu çýrpýnma hareketi olurda bizi bir aðaç dalýna tutundurur ve sürüklenerek yorgun ve huzursuz benliðimizi bizi yine hiç istemediðimiz bir maceranýn kara parçasýna sürükler diye umuyoruz. "Karmaþýk olduðunu sanýyorsun deðil mi? Aslýnda çok basit!" diyen mühendislerin yüzü gözümün önüne geliyor. Baypas ettikleri ve bir makasla kesip atarak bütün haritayý küçülttükleri o zamanlarda önemli olana odaklanýrlar. Oysa ben kýrýlmýþ oyuncaðýný elinde tutarak aðlayan bir çocuk gibi onlara þunu söylemek isterim:" Evet biliyorum bir oyuncak sadece. Anlýyorum yenisini alabilirim. Tabiki o bir cansýz, acý hissetmiyor. Ama ben ona bir anlam verdim. týpký bir marangozun yaptýðý sandalyeye özenirken kattýðý estetik gibi. Onu yatarken baþucuma koydum. ellerimle onu hissederken bütün benliðimle kavradým. Ona "RUHUMDAN ÜFLEDÝM"."

Herhangi bir sanat eseri yada yazdýðýmýz bir yazýda böyledir aslýnda. Týpký bir çocuðun oyuncaðýný sevdiði gibi severler sanatçýlar eserlerini. Oysa bir mühendis iþlevini yerine getirdiði ve iþe yarar olduðu sürece ayakta tutar bir yapýyý. Bu yapý herhangi bir cihaz, bir motor yada insanlarýn kullanýmýna sunulmuþ bir yapý olabilir. Zamanla eskir, yýpranýr, yetersiz kalýr veya harcanýr. bu yüzden bu mühendislik projesine büyük bir heyecanla sarýlan küçük çocuklar hep yeni bir oyuncaðý almanýn peþine düþerler. Bilirlerki bir zaman sonra yaratýcýsýný zengin eden o parlak nesneler parlaklýðýný yitirerek eðilmiþ, eriyerek buruþmuþ, bir köþede unutulmuþ sönük þeylere dönüþecektir. Dünyayý böyle algýladýklarý içinde diðer insanlarýda nesneler olarak görürler. Tanrý'nýn "RUHUNDAN ÜFLEDÝÐÝ BU ET PARÇASI" onlar için ya haz veren bir alet yada kullaným ömründe tüketilecek bir cihazdýr.

Kýrýp attýklarý ve hep yenisini almak için önce ebeveynlerine yalvararak baþlattýklarý bu oyun herþeyi sessizce tüketerek insanlarýn bedenlerinde ve benliklerinde açtýklarý korkunç ve onulmaz yaralara dönüþür. Sanatýn iyileþtirici ve dönüþtürücü gücü bu insanlara ne yazýkki yardým edemez. Çünkü sanat iþlevsel deðildir. Yani pragmatik deðildir. Size yararý olsun diye müzik dinlemez, para kazanmak için roman okumaz, yada gözlerinizi iyileþtirmesi için resimlere bakmazsýnýz. Kuþkusuz bir takým olumlu etkileri olur. Ama amacý yarar ilkesine dayanmaz. Bir roman sizdeki empati duygusunu geliþtirir. Bir resim estetik ve denge hislerinize hitap eder. Müzik uyum ve ritmi bulmanýzý saðlar. Yani insaný bulmanýzý saðlar. Kapitalizmin, hýzýn ve kaosun girdabýnda kaybettiðiniz ve yabancýlaþtýðýnýz kendinizi. Hepimiz kör eden bu baþ döndürücü hýz, bizi kör eden ve her gün maruz kaldýðýmýz kültür çatýþmalarýnýn neden olduðu vahþet (mesela 3. sayfa haberleri), ardýmýza bakmadan ve soluksuz kalana kadar koþtuðumuz duygusunu hissettirir bize. Bir zaman sonra ne yaþadýðýmýz hayat bize aittir nede aný diye belleðimize kaydettiklerimiz. Bir zaman vardý ve bir zaman sonra yokoldu cümlesinin yakýþtýðý bir organizma olup çýkarýz.

Hatýrlamaya ve paylaþmaya deðer hiçbir hikaye kalmaz. Çünkü ayrýntýlar kesilip parçalanýp yokedilmiþtir. Çünkü herþey iþlevsel, uyumlu ve sorunsuzdur. Sorun çýkaran bütün parçalarýmýz kesilip yýrtýlýp yokedilmiþtir. Sorun çýkaran adamlar yada kadýnlar terkedilmiþ, özlenen bütün anlar ve bizi üzen bütün olaylar unutulmuþtur.

Ben hep tanrýyý gülümsetecek birþeyler yapmayý hayal ettim. Çünkü ne zaman bir çocuk ölse yaðan yaðmurla tanrý aðlarmýþ gibi gelir. O yüzden ne olursa olsun yorgun argýn o kara parçasýna çýkýp yeni bir macera yaþamayý tercih ettim. Sizde vazgeçmeyin. Teknoloji deðil ama yaþam hep bir yolunu bulur.Bir hikayenin nerede baþlayýp nerede biteceðini kim bilebilir...