Gece ikide ansýzýn sarsýldýðýný düþün… Arka arkaya gelsin sarsýlmalar… Sen ne oluyor diye kendine gelene kadar, çatý; hem senden, hem de görevinden vazgeçsin; kolonlar ise birer birer sahte emlakçý yalanlarý tatsýzlýðýnda yýkýlsýn.

O anlarda ilk kez bu toksik þehirde gökyüzünü ve yýldýzlarý gör yattýðýn yerden… Sana verilen son armaðanmýþ gibi berrakça görünsünler.

Sen o anda bu olanlara anlam yüklemeye çalýþýrken, durdu sanýrým derken, tekrar yeni bir sarsýntýyla, apartmanýn en üst katýnda yaþamana da raðmen, tekrar tekrar yataðýna yapýþarak, gökyüzünden yeryüzüne düþtüðünü kabullen ama gözlerini inadýna kapama ve gökyüzüne bak…

Hala yaþadýðýný fark ettiðinde ve ortalýk durulduðunda bu sondu sanýrým de… Bu arada gökyüzünden yeryüzüne birer birer düþmene ve hala yaþamana sebep olmasý olaðan anlamýný dahi bilmediðin Arapça dualarý okuduktan sonra kendi dilinde de ‘’çok þükür’’ demeyi unutma.

Dolayýsýyla birbirimizi geri zekalý yerine koymayý býrakýp, kendimizi de bir bok sanmayalým. Öyle ya kimi kimi bazý þeyleri biliyor, ön görüyor ama gün sonunda ‘’Allah korusun’’ tadýnda yaþýyoruz…

Beni de rahatsýz eden bu. Her konuda aslýnda… Olabilecekleri ön görüyorsan, ne mutlu sana ama çözüm üretmiyor ya da çözüm için mücadele etmiyorsan ne ayýp sana.

Olmayacak mý bu en baþta yazdýklarým… Ýlla ki… O zaman niye öylesine bir zemine böylesine bir apartman yapýldý bu ilk soru… Niye imar izni verildi de, insanlar orada yaþamak zorunda býrakýldý bu ikinci soru… Niye insanlar farklý alternatifler bulamýyor bu da üçüncü soru…