Ötelemek, bugünlerde hatta epey bir süredir kendime çok yakýn bulduðum bir kelime. Ýçsel daðarcýðým hazine bulmuþ kadar sevindi "ötelemeye". Benim gelecekle ilgili deðil ötelemelerim. Git öte, dediklerim hep olmuþ bitmiþle ilgili.

Hayatýmýn zaman þeridinde hatýrlamasam da olur dediklerimi zaten hep pas geçmiþimdir. Peki yaþarken "Pes artýk, bu kadarý da fazla dediklerimi ne mi yaptým? Söyleyeyim öyle bir öteledim ki gerinin ta gerisine, ötenin daha da ötesine hani kendin kýyý köþe saklayýp sonrasý koyduðun yeri unuttuðun gibi.

Bir tanýdýðým, "unutursam affederim, hatýrlamam lazým ki nefretim soðumasýn" demiþti. Nefreti sýcak tutmak ne kadar korkunç. Yaþanmýþ bitmiþ bir þeyi taze tutmak neye benzer biliyor musunuz; "bozulmuþ, kokmuþ bir yiyeceði derin dondurucuda saklamak" misali. Her gün sofraya getirmeyeceðiniz bir yiyeceði mikrodalgada ýsýtýr mýsýnýz, elinizi dahi sürmeden açýkta soðutup, yeniden buzdolabýnda saklar mýsýnýz?

Boþuna hafýza rafýnýzý iþgal etmesin unutulasý anýlar atýn, dökün, boþaltýn ne var ne yoksa. Bu davranýþ biçimi itelemek, ötelemekten de etkili.

Eskilerin sözlerinden biridir "temcit pilavý gibi getirme önüme", diye. Kötü anýlarýmýzý tekrar tekrar ýsýtýp gündeme getirmek ruh saðlýðýmýzý olumsuz etkilemekten baþka bir iþe yaramaz. Kaldý ki yiyecekler bile tekrar tekrar ýsýtýlýnca hem kendi bozuluyor hem de midemizi bozuyor.

Güzel þeyler düþünelim, güzel olsun her þey. Hayat, tatlandýrýnca anlamlý.