Nefret, hayat sözlüðüme iþlenmemiþ bir kelime. Fiilen de bugüne dek kimseye karþý iþlemediðim bir duygu suçu. Büyük öfkelerim olmuþtur bazýlarýna karþý ama kendi mesafe terazemde yine affedebilecek kýrýntýlar bulup beddua etmeden usulca uzaklaþmýþýmdýr. Fakat konuyla ilgili düþüncelerim son bir haftamý kapsamýyor.

Þu anda hissettiklerim, nefretten birkaç týk düþük duygular. Ne oldu dediðinizi varsayýyor ve baþlýyorum anlatmaya izninizle.

Bana "Nasýl birisindir?" diye sorsanýz, þöyle derim: "Munis bir insaným. Kabalýk kiþiliðime aþýrý ters. Ricasýz hiç bir kimseden talebim olmaz, olamaz. Kavga etmeyi de sevmem. Orta yolu bulma arayýþýndayýmdýr hep. Fakat içinde bulunduðumuz zamanýn insan profili çoðunlukla benim kalýplarýmýn dýþýnda. Birazcýk yetkisi olan diðerini paylama, baðýrma, el kol hareketi yapma kudreti buluyor kendinde nedense. Duygusal insan deðiþemiyor ne kadar çabalasa da, kendini robota baðlamýþ, mekanik ruhlular da beton misali ayný kýrýcýlýk ve kýrýlmazlýkta. Ýþte bu iki zýt karakterin karþý karþýya geliþleri tam bir travma oluyor. Tabi travma tarafýný benim gibi yumuþak baþlýlar yaþýyor. Diðerinin umrunda deðil.

Gelelim son üç günüme. Diz kapaklarýmda ciddi saðlýk sorunlarým var. Hayatýmdan merdiveni tamamen çýkarýp, asansörü dahil edeli bir yýl oldu. Ankara'da yaþýyorum.

Ulaþýmýmda üç araç kullanýyorum. Birincisi otobüs, ikincisi metro ve son olarak da dolmuþ. Metronun yürüyen merdivenleri sýk sýk arýzalanýyor. Bazen asansör de sýkýntýlý. Ýkisi de aksilik ayný anda arýzalý olunca metroda yetkili birine ikisi de çalýþmýyor, dizimde problem var ne yapabilirim dedim o da ben ne yapabilirim ineceksin basamaklardan aðýr aðýr, dedi ama baðýrarak. Beyefendi tamir ettiremez misiniz, dedim git, in yavaþ yavaþ dedi. Ben de sert çýkýþ yapacaktým frenledim kendimi neden çünkü çýkýþ deðil bana iniþ lazým. "Sakin ol Aysel" dedim ve merdivenin baþýna gittim ama öyle böyle deðil dizimdeki aðrým insem felaketim olacak biliyorum. Derken bir güvenlikçi yanýma gelip saðolsun çözdü problemi, yürüyen merdiveni çalýþýr hale getirdi. Tekerlekli sandalye kullanan vatandaþlarýmýzýn Allah yardýmcýsý olsun, dedim içimden.

Ertesi gün dolmuþ þoförünün kabalýðýna maruz kaldým. Para üstü olarak bayaðý yýrtýk, hýrpalanmýþ bir para uzattý elime. Rica etsem deðiþtirebilir misiniz, dedim. Çünkü, giþeler kapalý olunca makinalardan ego kartýma yükleme yapýyorum. Hasarlý paralarý cihaz almýyor. Sadede geleyim talebim karþýsýnda aðýr sözlere maruz kaldým ben de senin paraný beðenmiyorum al deyip paramý elime tutuþturdu. Yani in diyor ,Türkçesi. Dozunu artýrýnca indim. Kavga bana göre deðil ama böylesi davranýþlara maruz kalmak da hiç hoþ deðil.

Diðer bir olayý da otobüs þöförü ile yaþadým ne yazýk ki þakýr þakýr yaðmurlu günde yetiþtim diye sevindiðim otobüs içi boþken beni almadý. Bütün þoförlerimiz ayný deðil arada çýkýyor böyle sinirlerimizi alt üst edenler. Ýletiþim, anlaþmak içindir ama bazýlarý zýttýný algýlýyor ne yazýk ki.

Üç gün üst üste bu tarz olaylarla caným sýkýlýnca iþi gýrgýra aldým. Neyse ki iþe gidiþ dönüþlerimde uçak seferim yok. Çünkü fýrça yemedik bir pilotlar kaldý. Onu da artýk bünyem kaldýrmaz.

Kalýn saðlýcakla

Aysel Yýlmaz