Ýnsan; en üstün erdemlere sahip bir varlýktýr. Hatalarý, gaflarý, takýntýlarý, fobileri, tikleri, mimikleri, kusurlarý, anlýk þaþkýnlýklarý, yanlýþ anlamalarý da insan profili içine dahildir.

Ýnsan olup insanüstüymüþ havalarýnda dolaþanlarý hep yadýrgamýþýmdýr.

Kendini her ortam ve koþulda mükemmel hisseden, kusursuz ilan edenler üç aþaðý beþ yukarý ayný özelliklere sahiptirler. Genelde insanlara tepeden bakarlar. Dalga geçerler. Alay ederler ve hep bir küçümseme halindedirler. MFÖ'nün þarkýsýndaki "Sen neymiþ be abi" nakaratýnýn karþýlýðýdýr zat-ý muhteremler.

En yüce insan, akýl küpü, görgülü, ahlaklý, asil ve ulaþýlmaz varlýk olmak kolay mý? Ne hikmetse hep kýskanýldýklarýný düþünürler. Allah bilir nazar boncuðu takmadýklarý köþe bucak yoktur.

Çocukla çocuk, gençle genç olamazlar. Olgun deðil kendilerine ölgünlerdir. Böbürlenerek, kasýlarak, kibirlenerek geçer ömürleri. Onlara göre; yokluklarý büyük eksiklik, varlýklarý da kýymetli varlýk fonudur.

Montaigne'in "Her insanda insanlýðýn bütün halleri vardýr"sözünün farkýndalýðýnda olsalar keþke ama nerde.

Ýnsanýn narsistliði ne kadar antipatikse kendini çok deðersiz görmesi de bir o kadar saðlýksýz. "Ortalama iyi insan" olmak bile yeterli deðil mi?

Bir insanýn kendine ve Dünya'ya aþýrý anlam yüklemesi bana çok anlamsýz geliyor.

"Kendiyle Barýþýklar Duraðý"nda inmeye ve biraz da gülmeye var mýsýnýz? Bende hikayeler bitmez biliyorsunuz.

Olay bir Anneler Gününde yaþandý. Çalýþtýðým kurumun servisindeydim. Araç henüz hareket etmemiþti. Saati gelince tekerlekleri dönecek ve bizleri evimize götürecekti.

Bay, bayan pek çok elemanýn elinde çicek buketleri vardý. "Demek ki anneleri sað." dedim uzaklara dalarak.

Önümdeki oturan bayan birden arkasýný döndü. Bana yönelttiði soruya hüzünlü bir ifadeyle "Yýllar önce kaybettim. Yok maalesef. Keþke olsaydý" dedim.

Bayan, hayret uyandýran bir ifadeyle beni dinledi ve baþýný öne çevirdi. Ardýndan yanýndaki beye bir þeyler fýsýldadý.

Ben cama baþýmý yasladým. Servis de nihayet hareket etti. Bir ara önüme baktýðýmda bayanýn bir küçük aynaya bakarak, gözüne kaçan þeyi çýkartmaya çabaladýðýný gördüm. Aman Tanrým dedim. Demek bayan bana "Aynanýz var mý?" diye sormuþ.

Bayanla aramýzda geliþen son konuþmayý aktarýyorum.

- Siz benden ayna mý istediniz? Hay Allah aynayý, anne anlamýþým kusura bakmayýn.

- Asýl siz kusura bakmayýn. Ben de sürekli yanýnýzdan ayýrmadýðýnýz, sizde özel bir anýsý olan, sevdiðinizden yadigar, deðerli bir aynanýz vardý da kaybettiniz ya da kýrýldý da ben sorunca hatýrlayýp üzüldünüz sanmýþtým.


Ölümlü dünyada eþyayla bað kurmak hiç bana göre deðil. Kendini aþýrý beðenenlerle de hiç iþim olmaz. Ýnsan mükemmellik seviyesine programlanmýþ bir robot deðil. Kaldý ki cihazlar bile hata veriyor zaman zaman.

Ýnsan, evrende minicik bir nokta. Önemli olan güzel anýlmak, güzel yaþlanmak. Keþke herkes bunun bilincinde olsa.

Kalýn saðlýcakla.